Φαντάσματα:Στο Πύργο Ηλείας, Μεγάλη Παρασκευή.

Τα Φαντάσματα. #1

Διάβαζα και ξανά διάβαζα το μήνυμα από τον Μάνο ότι θα ερχόταν στην Ελλάδα από το Λονδίνο να περάσουμε το Πάσχα μαζί, και μάλιστα μας είχε καλέσει ο καλός του φίλος Λάμπρος να περάσουμε μαζί της Άγιες μέρες στο χωριό του στο Πύργο Ηλείας κοντά στην αρχαία Ολυμπία.
Η χαρά μου ήταν πολύ μεγάλη που θα ξανά έβλεπα τον αδερφό μου, ύστερα από τόσα χρόνια μου είχε λείψει και είχαμε να πούμε πάρα πολλά.
Και ήταν μία καλή ευκαιρία να περάσουμε λίγες μέρες μαζί με τη συντρόφια των φίλων στην εξοχή.
Η άφιξη του θα γινόταν την μεγάλη Τετάρτη ώστε την Τρίτη του Πάσχα να γυρνάγαμε Αθήνα. Την μεγάλη Δευτέρα καθόμουν στις αφίξεις του Ελ. Βενιζέλου με ένα καφέ στο χέρι και παρακολουθούσα το κόσμο να πήγαινέρχεται και κοίταζα τον πίνακα ανακοινώσεων ανά τακτά χρονικά διαστήματα.
Όταν έγινε άφιξη τον είδα να βγαίνει κατάσπορος (λόγω έλλειψης ηλίου), με μια βαλίτσα στο χέρι και με μια θήκη λάπτοπ να κρέμεται από τον ώμο. Φαινόταν πολύ αδύνατος μα πολύ γεροδεμένος, αγκαλιαστήκαμε και μου είπε με Ελληνικά αλλά με Αγγλική προφορά:
-Καλώς σε βρήκα αδελφή, έχω πολύ καιρό να σε δω.
Και τότε του απάντησα :
-Και εγώ το ίδιο αδερφέ καλός ήρθες, πάμε να ξεκουραστείς, να απολαύσεις την Ελληνική κουζίνα και την Τετάρτη φεύγουμε για Πύργο. Μόλις φτάσαμε στο μικρό χωριουδάκι ο φίλος Λάμπρος μας καλοδέκτηκε πολύ ζέστα. Το σπίτι ήταν ένα μικρό σπίτι ανάμεσα στους ελαιώνες, με τζάκι και με τρία δωμάτια. Ο φίλος μας έμενε στην Αθήνα και πήγαινε εκεί τα καλοκαίρια και το Πάσχα. Ο πατέρας του το αγόρασε λίγες μέρες πριν βγει στη σύνταξη και το είχε φτιάξει με πολύ γούστο και αγάπη.  Αμέσως αρχίσαμε να κάνουμε πλάνο για τις μέρες διαμονής μας και ο φίλος μας είπε :
-Παιδιά πρέπει να ψήσουμε τις μέρες του Πάσχα, θα αδειάσουμε μια αποθήκη πίσω από το σπίτι και να κάνουμε γιορτή, αν δεν βρούμε θα πάμε στην πόλη να αγοράσουμε μια ψησταριά. Και ξεκίνησαμε να πάμε στην πόλη να αγοράσουμε ψησταριά.
Ή αποθήκη ήταν πολύ μικρή με ξύλινη πόρτα. Μέσα μυρίζε μούχλα και είχε ένα σωρό άχρηστα πράγματα. Και ξεκίνησαμε να βάζουμε τα πράγματα. Κάποια στιγμή βρήκα μια παλιά ασπρόμαυρη φωτογραφία και είχε ένα ηλικιωμένο ζευγάρι. Ο άντρας καθόταν σε ένα αναπηρικό καροτσάκι και η γυναίκα ήταν από πίσω του τα βλέμματα τους ήταν άγρια και εχθρικά που προκαλούσε ανατριχίλα.

Γειά σας παιδιά, η ιστορία δεν τελείωσε θα την συνεχίσω μάλλον ΑΥΡΙΟ. !!!!!