[Fiction markbam] องค์ชายเจ้าเล่ห์กับนายพรานป่าตะมุตะมิ

01 คนแปลกหน้า

กาลครั้งหนึ่งเมื่อนานมาแล้ว ณ กลางป่าใหญ่ที่ห่างไกลจากเมืองก๊อตที่มีกษัตริย์เจบอมปกครอง มีกระท้อมกลางป่าอยู่หลังนึง ซึ่งไม่มีใครรู้หรอกว่ามี เป็นที่พักอาศัยของนายพรานป่าคนหนึ่ง เค้าจะล่าสัตว์ไปขายในหมู่บ้านวันนี้ก็เช่นกัน
  "ฮ้า! ข้าจับได้แล้ว!! หว้า ข้าขอโทษนะเจ้าไก่น้อย แต่ถ้าข้าไม่ฆ่าเจ้า ข้าก็ไม่มีเงิน ถือว่าทำบุญให้กับข้านะ"ร่างบางดึงหอกปลายแหลมที่แทงไก่ป่าอยู่ เจ้าไก่ตัวนั้นแน่นิ่งไปแล้วทำให้แน่ใจว่ามันตายแล้วจึงจับใส่ตะกร้าแล้วเดินทางต่อเพื่อหาไก่ป่าตัวอื่นๆ หรือสัตว์ที่ได้ราคาดีเช่นกวางหรือไม่ก็ หมูป่า
ระหว่างที่กำลังเดินหาอยู่นั้น
พรึบๆ
"เสียงอะไรนะ"เสียงเหมือนต้นไม้ขยับ ทำให้ร่างบางหยุดเดินก่อนจะมองไปที่ต้นไม้เพื่อที่จะมองว่าอะไรกำลังเคลื่อนตัวมาทางเค้า ถ้าเป็นหมีหรือเสือ เค้าก็ไม่กลัวเพราะหาสัตว์มานานมีประสบการณ์เก่งพอที่จะเอาตัวรอด และยินดีด้วยซ้ำเพราะถ้าเอาไปขายให้กับพวกที่ต้องการขนสัตว์คงกำไรงามไม่ใช่น้อยทำให้เค้าไม่ต้องหาสัตว์ไปเป็นอาทิตย์
คนตัวเล็กกำหอกที่อยู่ในมือแน่น เตรียมพุงใส่สิ่งที่กำลังเคลื่อนไหวตรงมาทางนี้
ฟรึบ
หมับ
หอกพุ่งไปข้างหน้าแต่ก็ถูกสิ่งนั่นจับไว้แล้วก็ดึงไปข้างหน้าอย่างแรงทำให้คนตัวเล็กเสียหลักล้มไปชนกับอกแกร่งของใครบางคน
"นี่เจ้าเกือบจะฆ่าข้าแล้วนะเด็กน้อย"เสียงทุ้มทำให้คนตัวเล็กได้สติก่อนจะพลักคนตัวสูงตรงหน้าออก คนตรงหน้ารูปร่างสูงโปร่งใบหน้าหล่อเหลาเรือนผมสีขาวเหลือง แถมยังผิวขาวดังหิมะ นัยตาสีน้ำตาล
"เจ้าเป็นใคร! มาทำอะไรแถวนี้ หรือว่าเจ้าเป็นนายพรานเหมือนกันหรอ"
"นี่เจ้าเป็นนายพรานหรอกหรอ แหมข้าก็นึกว่าเจ้าหญิงเมืองใดหลงทางมาเสียอีก"
"ข้าไม่ใช่ผู้หญิงเสียหน่อย อย่ามาพูดจากวนข้านะ เอาละ ข้าต้องไปหาสัตว์ต่อ ไม่อยากคุยกับเจ้าแล้ว"คนตัวเล็กแบกตะกร้าขึ้นหลังแล้วหันหลังเดินไปอีกทาง แต่ก็หยุดชะงักเพราะเสียงคนตัวสูงพูดขึ้นชะก่อน
"เจ้าไม่อยากรู้แล้วหรือไงว่าข้าคือใคร"
"ไม่ละเจ้าคือใครก็ไม่สำคัญกับข้า"คนตัวเล็กไม่สนใจออกเดินต่อเรื่อยๆ แต่คนตัวสูงก็ไม่ลดละความพยายามเดินตามคนตัวเล็กมาติดๆ
"แต่ข้าอยากรู้จักเจ้าจัง ข้าแปลกใจมากๆเลยนะที่เจ้าไม่รู้จักข้า พึ่งรู้ว่าในเมืองก๊อตมีคนไม่รู้จักข้าด้วย"คนตัวเล็กหยุดและหันหน้าไปเผชิญกับชายตัวสูง
"เจ้าวิเศษขนาดคนรู้จักทั้งเมืองเลยงั้นหรอ เป็นเจ้าชายรึไง แต่ไม่ใช่แน่เพราะข้าจำใบหน้ารูปงามของเจ้าชายเจบอมได้ ถึงเจ้าจะหน้าตาใช้ได้ถึงหล่อเลยก็เถอะแต่ก็ไม่ใช่เจ้าชายหรอกอย่ามาหลอกข้านะ  เลิกตามตอแยข้าได้แล้วข้าต้องไปหาสัตว์อีก ไม่ว่างมาคุยเล่นกับเจ้าหรอกนะ"คนตรงหน้าทำยิ้มเหมือนกลั่นขำ ก่อนจะระเบิดหัวเราะของมา ใส่หน้านายพรานแบมแบมที่ทำหน้างงเป็นไก่ตาแตก
"ฮ่าฮา เจ้าคงอยู่ป่าลึกสินะ หรืออยู่หลังเขากันแน่ นี่ข้าขำจนปวดท้องเลยนะ ฟู่วไม่ได้ขำอะไรนานแล้วนะเนี่ย"
"พูดอะไรของเจ้ากัน"
"เอาละข้าจะบอกให้เอาบุญนะ เผื่อเจ้าจะอยากรู้ว่าเมืองก๊อตมีเจ้าชายสี่พระองค์และพึ่งขึ้นครองราชเป็นกษัตริย์ไปคือพี่โตสุดเจ้าชายเจบอม"
"งั้นหรอ ข้าไม่รู้เพราะข้าไม่สนใจ เอาเป็นว่าข้ารู้แล้วทีนี้ปล่อยข้าไปได้รึยังข้าต้องหาสัตว์ก่อนฟ้ามืดนะ"
"คงปล่อยไปไม่ได้หรอกเพราะข้าสนใจในตัวเจ้า"
"ห้ะ!!"
"ไปอยู่กับข้าเถอะ ไปสร้างเสียงหัวเราะให้ข้า" จู่ๆก็รู้สึกเจ็บจี้ดที่แขน เหมือนเข็มทิ่มก่อนที่ทุกอย่างจะดับลง
"ที่นี่ที่ไหนเนี่ย"คนตัวเล็กค่อยๆประคองตัวเองนั่งพิงกับหัวเตียง ก่อนจะมองไปรอบๆก็พบกับห้องที่มีขนาดใหญ่ ถึงใหญ่มากเหมือนกะท้อมของเค้ารวมกันสองหลัง แถมของตกแต่งภายในยังเป็นสีทองเกือบทุกชิ้น หรือจะเป็นทองจริงๆ
แกร๊ก
"ตื่นแล้วหรอพรานน้อย"
"เจ้าคนในป่า!"คนตัวเล็กรีบกระโดดลงจากเตียงนอนมายืนเผชิญหน้าคนตัวสูงอยู่ปลายเตียง
"เจ้าทำอะไรกับข้าทำไมข้าถึงสลบไป แล้วยังพาข้ามาที่นี่อีก เจ้าเป็นใครกันแน่ แล้ว แล้วไก่ข้าละ เจ้าขโมยไก่ข้าหรอ! ปล่อยข้าไปเดี๋ยวนี้นะเอาไก่ข้ามาคืนด้วย! เจ้า.."
"กินน้ำไหม"
"ได้ก็ดี"คนตัวสูงเทน้ำใส่แก้วเดินมาให้คนตัวเล็กที่ทำหน้ายุ่งอยู่ปลายเตียง คนตัวเล็กรับไปก่อนจะดื่มรวดเดียวหมดเเก้ว แล้วส่งแก้วคืนให้คนตัวสูงที่ยิ้มให้กับความน่ารักของคนตัวเล็ก
"เจอหน้าข้าก็พูดไม่เว้นให้ข้าตอบ แล้วเจ้าจะรู้ไหม ข้าจะตอบทีละคำถามละกันนะ"
"เจ้าสลบเพราะลูกดอกของข้าเอง"
"นี่เจ้ายิงข้าหรอ!!!!"
"ไม่ได้ยิง แค่จิ้มนิดเดียวเอง ลูกดอกของข้าโดนแค่ปลายเข็มก็สลบแล้ว"
"นี่เจ้าทำกับข้าขนาดนี้เลยหรอ!!"
"อีกคำถามไก่เจ้าข้านำมาให้แม่ครัวแล้ว เดี๋ยวข้าจ่ายคืนเป็นเงินให้"
"สามตัว ตัวละ1000บาท สามตัวก็3000บาท"
"หึหึหึ โอเค้"
"แล้วอีกคำถาม คือข้าคือใคร ข้าจะบอกให้ก็ได้ ข้าคือเจ้าชายองค์ที่สาม เจ้าชายมาร์คแห่งเมืองก๊อต"
เฮือก! เป็นลมดีกว่านี่ข้าเผลอด่าเจ้าชายไปหรอเนี่ย ถึงว่าทำไมห้องกว้างอย่างกับวัง อยากสลบแบบไม่ตื่น ฮืออออออ
"นี่.. นี่ เจ้าตายแล้วหรอ รึต้องให้ข้าผายปอด"เจ้าชายมาร์คเขย่าร่างที่เกือบไร้วิญญาณนอนแน่นิ่งอยู่กับพื้น หลังจากที่เจ้าชายแนะนำตัวเสร็จศัพคนตรงหน้าก็เป็นลมล้มพับไปอีกรอบ
"มะ..ไม่ต้อง!!"คนตัวเล็กพุ่งตัวนั่งทันที แล้วก็รีบนั่งคุกเข่าก้มหน้ารับความผิด
"ขะ..ข้าขออภัยที่พูดจาไม่ดีกับเจ้าชาย ข้ายอมรับผิดไก่ที่เจ้าชายเอาไปไม่ต้องจ่ายข้าก็ได้ ข้าให้ อย่าลงโทษข้าเลยนะ ข้าเป็นคนป่าไม่รู้ความ"
"หึ ทำไมจะไม่ลงโทษละ"
"ห้ะเจ้าชายจะลงโทษข้าจริงหรือ ฮืออ ข้าขอโทษข้าไม่ได้ตั้งใจ อย่าตีข้าเลยนะ มันเจ็บ"คนตัวเล็กร้องห่มร้องไห้หน้าแดงก่ำน้ำตาเต็มหน้า
"ตี?"เจ้าชายยิ้มขำกับความซื่อและความน่ารักของคนตรงหน้า
"อย่างเจ้า ข้าไม่ตีหรอก ข้ามีวิธีเลือกลงโทษเจ้าหลายวิธีนะ"
" ข้าขอโทษแล้วไงปล่อยข้าไปเถอะนะ ข้ากลัวแล้ว"
"กลัวแล้วหรอ ยังไม่รู้บทลงโทษเลยนะ"เจ้าชายมาร์คยิ้มกริ่มมองนายพรานตัวสั่นหงึกๆ
"ก็บทลงโทษ ก็ตี เฆี่ยน ประหาร ทำไมข้าจะไม่รู้ละ"
"ไม่ใช่สักหน่อย"
"แล้วจะลงโทษข้ายังไงละ"
"ก็..."เจ้าชายค่อยๆก้มลงใกล้ใบหน้าเล็กเรื่อยๆ คนตัวเล็กเองก็นิ่งเหมือนถูกสะกดจิตไม่กล้าขยับ
พลัก!!!
"มาร์ค! ไหนละของที่เก็บได้ในป่า!!"อยู่ๆก็มีผู้ชายตัวสูงวิ่งพรวดเข้ามาในห้อง คนตัวเล็กรีบดันเจ้าชายมาร์คออกทันที
"ยูคยอมเจ้าเข้ามากวนข้านะ!"เจ้าชายมาร์คหันไปตวาดใส่คนที่พึ่งเข้ามาใหม่ทำให้คนตัวเล็กสะดุ้งไปด้วย
"อุ่ย"คนมาใหม่หน้าเจื่อนลงเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้ทำให้เค้าสลดเลยแม้แต่น้อย
"ทำไมไม่เคาะประตู"เจ้าชายมาร์คลุกขึ้นยืนเผชิญหน้ากับคนที่พึ่งเข้ามาใหม่ ด้วยใบหน้าไม่สบอารมณ์
"แหะ แหะ ข้าขออภัย ข้าลืมนะเห็นแจ็คสันบอกว่าของที่มาร์คเจอในป่างดงามยิ่งนัก เลยรีบมาดู โอ้ะ นี่หรอของที่เจอ งดงามจริงด้วย เจ้าชื่ออะไรนะ"
"เอ่อ ข้าชื่อ แบมแบม"งดงามอะไรกันข้าไม่ใช่ดอกไม้นะ และก็ไม่ใช่สิ่งของด้วย
"ข้าเป็นเจ้าชายองค์ที่สี่ เจ้าชายยูคยอม ยินดีที่ได้รู้จัก งั้นข้าขอตัวก่อนนะ ข้าไปละมาร์คข้าไม่กวนละ บาย" คนที่พึ่งมาใหม่แนะนำตัวอะไรเสร็จสรรพแล้วก็วิ่งออกจากห้องไป
"เอาละมาที่เรื่องข้ากับเจ้า"คนตัวสูงหันกลับมามองตัวเล็กที่นั่งอยู่ปลายเตียง รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฎขึ้นกับไปหน้าคม
พลัก!!
"ว้ายน่ารักน่าชังจริงด้วย"คนตัวสูงมองอย่างเคืองๆให้กับผู้ชายใบหน้าสวยราวกับภาพวาดที่วิ่งตรงมาหานายพรานแบมแบม ที่งงๆกับบุคคลมาใหม่อีกคน
"องค์ราชินีจินยอง เจ้าเข้ามากวนข้านะ แล้วทำไมไม่เคาะประตู"
"น่ารักที่สู้ด มาร์ค ข้าขอนะ"
"อะไรนะ!! ข้าไม่ให้"
"ก็ข้าอยากได้หนิ"
"ไม่ได้ข้าเจอก่อน"
"เชอะ อย่าเผลอละกัน!!"คนสวยตรงหน้าส่งสายตาอาฆาตไปทางเจ้าชายมาร์คก่อนจะหันหลังเดินออกจากห้องไป
"จะมีใครมากวนอีกไหมเนี่ย เอาละเจ้าไปอาบน้ำอาบท่าก่อน ข้าให้คนเตรียมชุดให้แล้วอยู่ในห้องน้ำ ห้ามออกไปไหนก่อนที่ข้าจะอนุญาติ ถ้าข้ากลับมาต้องเจอเจ้าใส่ชุดใหม่ที่ข้าเตรียมไว้ให้นะรู้ไหม"
"ข้าเข้าใจแล้ว" คนตัวเล็กมองตามหลังคนตัวสูงที่เดินออกจากห้องไป
"เรื่องอะไรข้าจะอยู่ละ ชิงหนีดีกว่าก่อนที่จะโดนลงโทษ เอะ แต่ยังไม่ได้ค่าไก่เลยนะ ฮึ่ยช่างมันเถอะไก่ในป่ามีเป็นล้านตัวหาใหม่ได้ ตอนนี้ต้องหนีก่อน"เมื่อนายพรานแบมๆเถียงกับตัวเองได้แล้วจึงนำผ้าห่มผืนใหญ่ฉีกครึ่งแล้วนำมามัดรวมกันเพื่อให้ได้ความยาว ก่อนจะหย่อนลงระเบียงที่ดูแล้วว่าไม่มีคนเห็นแน่นอนคิดว่านะ คนตัวเล็กรีบปีนลงทันที ดีนะที่ผ้ายาวและไม่สูงมากเท่าไหร่แต่ก็สูงอยู่นะ
"แบมแบมเจ้าทำอะไรนะ"
"เฮือก!! เจ้าชายมาร์ค!"
"ใช่ ข้าเอง"ตายแล้วเท้ายังไม่ทันเเตะพื้นก็โดนจับได้ซะแล้ว ฮืออ หัวขาดแน่ๆเลยข้า
คนตัวสูงยืนกอดอกมองคนตัวเล็กที่ห้อยต๋องแต๋งไม่ยอมลงมา แถมยังเกาะผ้าแน่นเป็นลิง
"ลงมา"
"ฮืออ"คนตัวน้อยค่อยๆไต่ผ้าลงมาอย่างจำนน
"จะหนีข้าหรอ"
"ข้าเปล่าเสียหน่อยแค่ออกมาชมวิวข้าไม่ได้หนีนะ"
"อ้อหรอ ข้าไม่เชื่อหรอกโดนลงโทษหนักแน่"คนตัวสูงชี้หน้าคาดโทษ
"ข้าขอโทษ"คนหัวเล็กรีบพนมมือไว้
"มานี่เลย"เจ้าชายมาร์คดึงมือเข้าไปในวัง คนตัวเล็กก็เดินตามไปอย่างขัดไม่ได้
"มาร์คนั้นใครนะ เจ้าพาใครมารึ"
"เฮือกเจ้าชายเจบอม"โอยไม่คิดไม่ฝันว่าจะมาเจอระยะประชิดขนาดนี้ เจอไกลๆก็หล่อยิ่งใกล้ยิ่งรูปงามงามดังภาพวาดไม่ใช่คน
"ข้าพาของเล่นชิ้นใหม่มา เค้าชื่อแบมแบม"
"เจ้าชาย นั้นไงมาร์คกับเด็กน้อยที่ข้าอยากได้"คนหน้าสวยเดินมาจากข้างหลังเจ้าชายเจบอมคนที่เจอเมื่อเช้า
"ข้าบอกเจ้าแล้วนะราชินีว่าข้า ไม่ให้"เจ้าชายมาร์คทำเสียงแข็ง องราชินีก็เเปลว่าเป็นพระชายาของเจ้าชายเจบอมนะสิ
"เจ้าจะเอามาทำอะไรหรอจินยอง"
"ข้าจะนำมาดูแล เพราะเค้าน่ารักแววตาใสซื่อไม่เหมาะไปอยู่กับเจ้าชายเจ้าเล่ห์อย่างมาร์คหรอก"
"แต่นายพรานคนนี้เป็นคนของข้า"เจ้าชายเดินมาโอบไหล่คนตัวเล็กแสดงความเป็นเจ้าของ นายพรานแบมแบมมองตาปริบๆ เพราะไม่รู้จะพูดอะไร คนพวกนี้ทำข้าเหมือนเป็นสิ่งของ แย่งกันไปแย่งมาแถมบอกข้าน่ารักบ้างละงดงามบ้างละ นี่ข้าเป็นผู้ชายนะแล้วยังเป็นนายพรานอีกต่างหาก
"ราชินีจินยองข้าสามารถมีลูกให้เจ้าได้ น่ารักน่าชังกว่าเด็กคนนี้แน่ ปล่อยให้มาร์คเถอะ แล้วเราไปทำลูกกันเถอะนะ ข้าอยากมีลูกเร็วๆ"
"บะ..บ้าา"เเล้วสองคนนั้นก็เดินออกไป มาร์คกับแบมแบมยังไม่ทันได้ไปไหน คนอีกคนนึงก็เดินมาทางเราสองคน
"เจ้าชายแจ็คสัน เจ้าจะไปไหนนะ"เจ้าชายมาร์คถามคนที่พึ่งมาใหม่ อ้อคนนี้ก็เป็นเจ้าชายเหมือนกันหรอ
"ข้าจะไปร้านขนมปังหน่อย แอะ เด็กในป่าหนิ ฟื้นแล้วหรอเป็นไงสบายดีไหม"เจ้าชายหันมามองแบมแบม แบมแบมยิ้มรับ
"ข้าสบายดี"
"ข้าลืมแนะนำตัวเอง ข้าเจ้าชายที่สอง เจ้าชายแจ็คสัน ว่าแต่เจ้าชื่ออะไรหรอเด็กน้อย"
"ข้าชื่อแบมแบม"
"แนะนำตัวกันเสร็จรึยัง"เสียงขุ่นดังมาจากข้างหลัง คนตัวเล็กก็ได้แต่มองงงๆ
"หึหึหึ ข้าไม่กวนข้าไปก่อนนะ"
"บ้ายบาย"คนตัวยกมือบ้ายบายเจ้าชายแจ็คสัน เจ้าชายแจ็คดูใจดี ไหนจะสายตาอบอุ่นเหมือนพี่ชาย
"เจ้าบ้ายบายทำไม"แต่ก็ถูกคนข้างๆดึงมือลง ส่งสายตาดุดันมาให้
"คนจากกันก็ต้องบ้ายบายไง"
"เจ้านี่มัน เอาเถอะกลับห้องกัน"เหมือนเค้าจะว่าข้า แต่ก็ไม่ว่า แถมยังลากข้ากลับห้องอีก เจ้าชายเอาแต่ใจนี่
_________________________________________
นายพรานน่ารักตะมุตะมิ งื้อออ

ขอหนึ่งคอมเม้นหนึ่งกำลังใจในการแต่งต่อน้าค้าาา ❤❤❤