Over and over again

Hoofdstuk 1

Ik volgde het meisje met haar witte kleding naar een reusachtig huis op een heuvel. Het leek verlaten. De ramen waren kapot en de tuin was verwilderd. Ik wilde niet en ik probeerde te stoppen, maar mijn voeten gingen als gehypnotiseerden achter het meisje aan.

Het meisje draaide zich om en haar zwarte ogen kruisten de mijne. Ze had geen oogwit en haar ogen waren net zo zwart als haar haar dat in slierten aan haar lijf plakten.

'Laat me gaan!' schreeuwde ik. 'Wie ben je en wat wil je van me?!' Het meisje gaf nog steeds geen antwoord. Ze bleef daar maar staan en staarde me aan. Ze had nog geen een keer geknipperd.

- flashback, twee weken geleden -

'Anna. Vang!' Lisa gooide een bal, maar ik was te laat. De bal kwam met een klap tegen mijn hoofd. 'Gaat het wel?' De hele klas was inmiddels om me heen gaan staan. 'Ja.' antwoordde ik kort en stond op. Er kwam een pijnscheut, maar ik was geen watje.

'Hey. Vandaag kom je toch mee naar mijn huis?' vroeg Joran. 'Ja. Ik ben het niet vergeten. Lisa blijft er de hele tijd over door gaan dat ik echt moet komen.' We lachten.

De gymles was afgelopen en snel kleedden we ons om. Joran stond al buiten te wachten en Lisa en ik renden op hem af. 'Klaar om te gaan!' riep Lisa. We fietsten door een bos. 'Moet je altijd zo naar je huis?' vroeg ik. Ik kon het me niet voorstellen. Er was niet eens een wandelpad waar je op kon fietsen. Ze lachten en gaven geen antwoord. Oke dan, dacht ik.

Lisa en Joran stapten af en gooiden hun fietsen tegen de dikke boom op het midden op het pad. Ik volgde hun. We liepen in stilte naar een oud vervallen huisje, eerder gezegd een schuurtje. Ik stopte. 'Jongens, weten jullie wel waar jullie naar toe gaan?' vroeg ik voorzichtig. Lisa keek me geërgerd aan. Joran kwam naar me toe lopen en gaf me een klap in mijn gezicht. 'What the fuck!' riep ik. Je gaat toch niet je eigen vrienden slaan? 'Bek houden en naar binnen.' Hij duwde me het schuurtje in. Het was pikdonker binnen en het enige licht kwam van het kleine raampje bovenin.

Met een klap viel de deur dicht. Ik rende naar de deur en sloeg met mijn vuisten zo hard als ik kon. 'Laat me eruit! Laat me eruit!' schreeuwde ik. Alleen maar gelach. Ik ging naar het raampje toe. Ik kon hun net zien staan. Ze bespraken wat en lachten. Een paar seconden later kwamen ze naar binnen en duwden me op de stoel. 'Zitten.' commandeerde Lisa met een stalen gezicht. Waar waren ze mee bezig?