one message

Hoofstuk 1

Hoi! Ik ben Lissa, ik ben dertien jaar oud, en was gelukkig. Kijk, ik had mijn lief... We deden alles samen. We liepen hand in hand en we waren er altijd voor elkaar. Het voelde alsof ik nog nooit zo'n sterkte band heb gehad met iemand. Tot ik plots een hartverscheurend bericht ontving, nietsvermoedend opende ik het. En dat was de oorzaak van mijn liefdesverdriet.

Hey, ik moet je iets opbiechten. Ik ga het gewoon zeggen hoe pijnlijk het ook is, Lissa. Ik vind je leuk, maar ik vind iemand anders óók leuk. Ik weet het allemaal niet meer echt, ik moet kiezen.

Sindsdien heb ik voor het meerendeel gehuild. Dag en nacht werd ik aan die zinnen herinnerd, en dat is zo pijnlijk. Ik heb het gevoel dat mijn hart uit mijn borstkas gerukt werd, en ik nooit de kans kreeg het terug te winnen. Toen ik in mijn bed lag, heb ik uren zitten denken. Waarom hij gevoelens kreeg voor dat andere meisje, Ezri. Hoe dat ooit is kunnen gebeuren, weet ik niet. Was ik niet goed genoeg? Na al dat denken, viel ik in slaap. Ik zonk in een diepe, maar droomloze slaap.

De volgende ochtend was het school, hoe gebroken ik ook was, probeerde ik zo normaal mogelijk te functioneren. Het was zo moeilijk want Younes zat de hele tijd bij dat meisje... En het rare is dat ik helemaal niet kwaad ben op hem! Ook al zou ik dat moeten zijn... Maar nee, ik ben kwaad op háár. Ezri. Ik had het gevoel dat ze het wist, en dat ze samen waren. Het beeld van hem die blind voor haar valt zonder aan mij te denken spookt door mijn hoofd. Het is net alsof ze recht in mijn gezicht zegt: "Hij is van mij, ik kan hem krijgen. Jij niet. "

Dat dacht ik toch.

Ik wist waarom ik niet kwaad was op Younes, het is heel simpel. Ik hou gewoon te veel van hem. Hij heeft mijn hart, en een stukje van mij zal altijd in hem hoe hard ik ook zal proberen het terug te winnen. Ik probeerde er niet naar te kijken, naar hem en haar samen. Ik ha doet gevoel alsof mijn hoofd volgepropt zat met tranen, die er op een bepaald moment zouden uitrollen.

Ik werd uit mijn gedachtengang gehaal door mijn symphatieke leerkracht wiskunde, die me naar voor riep om de nieuwe theorie uit te gaan leggen. Met een stille, gebroken stem vertelde ik wat ik nog had opgevangen uit die les. De leerkracht knikte tevreden, en gaf me het toetsblad.

De tranen die opgeborgen in mijn hoofd zaten, rolden er een voor een uit via mijn rode wangen, en vielen telkens op mijn blad. Ik pakte wat haar achter mijn oor vandaan en schoof het voor mijn gezicht. Zo kon niemand zien, hoe kapot ik was. Hoeveel pijn er in mij zat. De les was gedaan, nu kon ik eindelijk naar de wc's. Al die tranen eruit laten stromen.

School was gedaan, het lijden was over. Het minderde dag per dag, want het was paasvakantie. Een week later, toen ik in de typische dag niet meer zo veel moest huilen, stuurd ik een bericht naar een goede vriend van mij. Ze antwoordde met een lange uitleg, en ze wist niet goed wat te zeggen. Ze vond het verschrikkelijk, en kreeg een slecht beeld van hem.

Een paar dagen later besloot ik hem een bericht te sturen, ik had immers de hele vakantie nog geen enkel woord van hem gehoord. Ik begroette hem vriendelijk, maar hij wou het gesprek zo snel mogelijk tot een fatsoenlijk einde brengen.

Younes, ik mis je xoxoxoxo

Die xoxo was onze gewoonte... Hij zei: "ik mis je ook" maar dat was het dan ook. Ik was zo bang, om hem kwijt te geraken. Ik haatte dat gevoel.

Sorry ik heb echt geen zin nu om met jou te chatten, het is vakantie doe wat jij leuk vindt. Ik ben weg voor een paar dagen.

Gebroken zat ik achter mijn telefoon. Ik wist dat niet waar was. Younes was ongeveer één uur later actief, en was waarschijnlijk aan het chatten met Ezri. Maar met mij? Nee, ik was zijn afval. Gene enkel moment twijfelde hij contact met me op te nemen, en dat doet pijn. Misschien is dit wel eng, hoe ik hem zo in de gaten houdt, maar ik wil hem niet kwijt. Ik weet niet of mijn immers-gebroken- hart dat zou overleven. Ik mag hem niet verliezen.