Και η αγάπη έσβησε μαζί με ότι γνώρισες ποτέ
Και τώρα μοιάζει σαν ένα ξεθωρο σχέδιο που πριν χρόνια έφτιαξες με πάθος και εμονη
Σαν ένα σχέδιο χωρίς αρχή και τέλος
Καταδικασμενο αιώνια , χαραγμένο στην όψη του κάποτε λευκού χαρτιού
Και οι ψυχές σαν μάτσο με χαρτιά φαντάζουν τώρα.Αλλοι τα γεμίζουν με αριθμούς και γραμματα, άλλοι με σχέδια και χρώματα ,άλλοι τα πετάνε δημιουργούν καινούρια ,και άλλοι κοιμούνται αγκαλιά με τις μουτζουρρες τις παιδικής του ηλικίας , τους φόβους , την ασάφεια της ψυχής ενός παιδιού στο κόσμο ενός ενήλικα , το χάος του μυαλού ,το τρελο κινηγυτο.
Αλλοι γεμίζουν καινούριες σελιδες και πορεύονται μαζί με τις παλιες , αλλοι τις συγκρίνουν και θυμόμουν, φωνάζουν και τρελενονται
Δεν μπορούν να σηκώσουν το βάρος των αναμνήσεων , το βάρος πουχει ο πόνος της νοσταλγίας σε μια θύμηση προσορινη
Και η αγαπη?
Η αγάπη που ξεθώριασε και ποτέ κανείς δεν έκλαψε για αυτήν
Η αγάπη που χάθηκε μαζί με τον ήλιο που έδυε
Που πνίγηκε στο φως τον αστεριών για μια νύχτα , που ανασανε δίπλα στο ολοστρόγγυλο φεγγάρι , που πλάγιασε στο πλευρό σου για μια στιγμή πριν χαθεί για πάντα η ζεστασιά αυτής της κρύας μερας
Ήταν άραγε αυτό η αγάπη που τόσοι μίλαγαν για αυτή ?
Η στιγμή που το χαρτί αποκτάησε χρώμα
Η στιγμή που η ψυχή χαράχτηκε με το ποιο γλυκό πόνο
YOU ARE READING
.
PoetryΔεν είναι κάποια ιστορία , δεν είναι ποίηση ,δεν ξέρω αλήθεια τι είναι ακριβώς .Θα λεγα απλώς σκέψεις , καταπιεσμένα συναισθηματα και μια διάθεση για ελευθερία .
