|| A T E Ş İ N D A N S I ||

Tanıtım

- 5 Eylül 2016 -

Gözyaşlarım yanaklarımdan süzülürken eve doğru attığım her adım tonlarca ağırlıktaydı. Ruhumun kırık dökük parçaları canımı acıtmaya devam ederken tenimdeki dokunuşlar yerlerini sürekli belli ediyordu. Suyun saflığına karışıp hem ruhumda ki, hem de tenimde ki kirlerden kurtulmak istiyordum. Düşünceler beynimi kemirirken yaşadıklarımı ömrüm boyunca hatırlayacağımı fark etmem uzun sürmedi.

Ayağımın küçük bir taşa takılmasıyla dengemi kaybederek yere düştüm. Dizlerimin acısı hıçkırıklarımın çoğalmasına sebep olmuştu. Yerden yavaşça destek alarak ayağa kalktım. Bu defa adımlarımı daha yavaş ve dikkatli atmaya başlamıştım. Ben yavaşladıkça yüreğimdeki ağırlık nefes almamı zorlaştırıyordu. 
Yaşadıklarım zihnimde dönüp duruken bedenimi parçalara ayırmak istiyordum. Kirli ellerle dokunulan ve kirletilen bedenim yaşadığım hayata ihanet gibiydi.

Eve yaklaştıkça utanç duygum ağır basmaya başladı. Ağlamam gittikçe şiddetlenirken ellerimle ağzımı kapattım. Kalbimde adeta büyüyen bir kor vardı. Öyle ki o kor büyüdükçe tüm tebessümlerimi yok ediyordu.

Artık hiçbir şeyin eskisi kadar güzel olamayacağı gerçeği canımı daha çok acıtıyordu. Ruhumu paramparça eden bu ateş hayatımdaki iyiye dair tüm parçalarımı yakıp, yok ediyordu. Gözyaşlarımla hayallerimi, umutlarımı bırakıyordum. Kaybolmuş gibiydim, eksiliyordum ve benim en büyük korkumdu yalnızlığım. Sonra asıl korkumun insanlar olacağını fark ettim.  Dedim ki kendi kendime 'Bırak, bu saatten sonra tek dostun yalnızlığın olacak.' Devam ettim yürümeye.

Önce çocukluğumu bıraktım ardımda, daha sonra hayallerimi. 'Geçmişi olmayanın geleceği de olmaz' derler. İşte ben de geçmişimle birlikte geleceğimi de ardımda bırakmıştım.

Artık sözlerim hükmünü yitirmişti, yüreğimle konuşmaya başlayacaktım.