Gitmem diyen birini düşün. Buna inanmak saflık değildir. Aptallık değildir. Aşırı sevmektir. Çok sevmekten inanıyor insan. Onsuz olma ihtimalini düşünemiyorsun mesela. Gitmez ya. Diğerleri gibi değil. Üzmez. -Gider. Diğerleri gibi. Üzer.- Alışıyorsun. Tıpkı büyük bi zevkle izlediğin bi film gibi. O film hiç bitmesin istiyorsun. Keşke sonu hiç gelmese di mi? Bi devamı olsa. Ama o film bitiyor. O film bitti diye diğer bütün filmlere kızıp film izlememezlik yapmıyorsun mesela. Ya da günlerce okuyup bitirdiğin bi kitap gibi düşün. O kitap bitiyor ve sen ne yapacağını bilmiyorsun. Sıkılıyorsun. Bi devamı olsun istiyorsun. Hatta bazen yeni baştan okumak istiyorsun. Ama ilk verdiği heyecanı vermeyeceğini biliyorsun. Ee hemen hemen neler olacağını da biliyorsun di mi? Kitabı rafa kaldırıyorsun. Ama aklın onda kalıyor. Damağında onun tadı var. Başka bi kitap arıyorsun. Aynı heyecanı verecek bi kitap. Başka bi kitap buluyorsun. Onu daha çok seviyorsun. Diğer kitabı unutmuyorsun ama bu yeni bulduğun kitabı daha çok seviyorsun. Bulduğun her kitap, okuduğun her kitap sana başka şeyler öğretiyor di mi? Yeni yeni duygular yaşatıyor. Ama bitiyor diye onlara kızmıyorsun. Vazgeçmiyorsun. Tıpkı insanlar gibi. Gitmem diyorlar gidiyorlar. Bitmez diyorsun bitiyor. Ama onlara kızıp diğerlerinden vazgeçebiliyorsun. Her insanı bi film gibi düşün ya da bi kitap. Gidenlerin yerini dolduran her insan sana farklı farklı duygular yaşatacaktır. Aramaktan hiç vazgeçme. Başka kitaplarda oku, başka insanlarda. Bulduğun her yeni şey sana çok başka şeyler öğreticektir. Ya hani bi duygu var böyle, nasıl desem. Mutlusun ama değilsin gibi. Ne olduğunu bilmediğin bi şey. Özlüyosun, ama aynı zamanda nefret ediyosun. Gelse umursamazsın, ama gelmesini çok istiyosun gibi. Bi de hani, burnunun arkasına, gözlerine bi ağrı oturuyor, gözlerin doluyor ya. Ha desen ağlayacaksın.
