Genç Vampir

Bölüm - 1

- Daha ne kadar sürecek bu koşu ve ormana girecek miyiz, diye sordum Chris'e umarım ormana girerdik. İlk sorum bacaklarım ağrıdığı için değildi aksine daha yeni ısınmaya başlamıştım alışıktım koşmalara. 2. soruyu sormamın sebebi de bu koşular bana annemi hatırlatıyordu. Annem beni çok severdi küçükken kahvaltılarda hep bana babamı anlatırdı. Kendisi becerikliydi de çok güzel yemekler yapardı. İçecekler hazırlardı. Özlemişim. Derinden iç çektim.

Sevindirici haber koça baktığımda geldi, ormana dönüş işareti yapıyordu. Ormanda koşmayı her zaman sevmiştim. Bana annemle beraber ormanda yaptığımız koşuları ve koşarken söylediklerini hatırlatıyordu. Annemin bana söylediklerini bölük pörçük hatırlıyorum ''Bu yaşlarda koşmaya ve yeteneklerini kullanmaya başlarsan seni kolay kolay öldüremezler...''

Beni kimlerin öldürmek isteyeceğini henüz öğrenmemiştim ama annemi öldürenlerin beni de öldürmek istediklerinden emindim. 4 sene boyunca -son 1.5 sene hariç- kaçtım. Bu yüzden çok iyi koşmam gerekliydi ve ben bunu yapabiliyordum. Ayrıca annem bana judo ve tekvando dersleri vermişti bu da beni teknik bir dövüşçü kılıyordu.

Geriye kalan şey yeteneklerimi keşfetmekti. Kafamı kurcalayan soru da tam bununla ilgili bir şeydi ''Benim gibi bir insanın ne gibi yetenekleri olabilir?''. Eski okulumda her zaman ezik olarak görülmüştüm. Çünkü sessiz birisiydim. Yalnız takılmayı ve kitap okumayı oldukça severim sanırım bu yüzden. Bu okulumda sevilen, sayılan birisiyim ve ayıptır söylemesi meraklım da var. Rakiplerim de var tabi ki. Biraz da kibirliyim sanırım.

Sevilen birisi olmama rağmen okuldaki herkes benden çekinir. Chris hariç çünkü o benim en iyi arkadaşım ve göründüğüm gibi olmadığımı biliyor. Görüntüm yaşıma göre oldukça tuhaf. Elmacık kemiklerim biraz çıkık.Gözlerim gri yeşil karışık ve simsiyah saçlarım var.

Cılız birisi değilim ama çok da kaslı değilim. Ama göründüğümden güçlüyümdür bu yüzden nereye gidersem gideyim başım bir belaya girer. Manhattan'da daha taşındığımız hafta bir kaç çocukla kavga etmiştim.

Annemi öldürenlerden korkuyorum fakat intikam alma isteğim korkumu bastırıyor. Onlardan intikam almak için yeteneklerimi öğrenmem gerekiyor, bunu biliyorum. Kulaklarım iyi duyar ve hızlıyım, gücüm kuvvetimde iyi. Şükür.

Yola fazla odaklanmıştım kendimi odaklanmaktan alıkoydum. Bir ses duymaya başladım. Etrafıma bakındığımda Chris bana bir şeyler anlatıyordu. Kendi kendime güldüm. Kulaklığımın birini çıkartınca tam olarak duymaya başladım. Bana annesiyle babasının tartıştığını anlatıyordu. Sonra bir soru sordu bu soruyu zaten bekliyordum:

- Nico şey... dostum ben sizde kalabilir miyim bir haftalığına ?

- Tabi ki dostum hem ben de evde Scarlett ile takılmaktan sıkılmaya başlamıştım böylece bir şeyler yaparız, dedim rahatlamış gözüküyordu. Scarlett sözcüğünü duyduğu anda gözleri parlamıştı güldüm o haline. Sonrada ona bakmayı keserek tekrar düşünmeye başladım.

Scarlett benim anne tarafından kuzenim. Scarlett'in yaşadıkları da benim yaşadıklarımla neredeyse aynıydı. Onun anneside öldürüldü; -şok edici kısım- babası tarafından. Babasının neden Katherine Teyzeyi öldürdüğünü hiç anlayamadım. Katherine bir şirkette genel müdürdü. Dave ise şirketin kurucu üyesiydi. Babası cezaevine girince bir vasiyet yazarak kendini astı.

Vasiyete göre ben Scarlettle beraber yaşadığım sürece tüm parasını pulunu bana ve Scarlette bırakmıştı. Neden bana da parasını bıraktığı ise hala cevabını bulamadığım sorulardan birisi. Scarlettle beraber Manhattanda 1.5 yıldır yaşıyoruz geniş bir dairemiz var.

Bir odasında da Chris kalsa ne olur yani hem Scarlett'in de Christen hoşlandığını biliyorum. Bu onlar içinde bir kaynaşma yolu olur belki. Benim hoşlandığım birisi yok, şimdilik. Bu arada okula gelmiştik. Hemen duşa girdim. Yarım saat kadar suyun altında oyalandıktan sonra çıkıp kurulandım.