ကြ်န္ေတာ္သိတာအေမွာင္ထု...
တစ္ခါတစ္ရံဘယ္ကမွန္းမသိေဖာက္၀င္လာတဲ့အလင္းတန္းေသးေသးေလးကိုၾကည့္ရင္းငါဘယ္လိုလုပ္ဒီေရာက္ေနတာလဲဆိုတဲ့ေမးခြန္းကိုေခါင္းေပါက္ထြက္မတတ္စဥ္းစားခဲ့ဖူးတယ္...
လႈပ္လို႕မရတဲ့ေျခလက္ေတြ၊ဖြင့္အမရတဲ့နႈတ္ခမ္းေတြရယ္ေၾကာင့္ဒီအေမွာင္ထုထဲမွာငုတ္တုပ္ထိုင္ရင္းျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့အခ်ိန္ေတြကနွစ္ေပါင္းဘယ္ေလာက္ေတာင္ရွိပီဆိုတာလည္းမသိနိုင္ေတာ့...
လြတ္ေျမာက္ဖို႕လမ္းစရွာမရတဲ့ဒီအေမွာင္ထုၾကီးကေနကယ္တင္ခဲ့တာသူ...
Jong inဆိုတဲ့8နွစ္သားေလး...
အျပဲဳးနုနုေလးေတြနဲ႕အတူနီရဲေနတဲ့သူ႕လက္ေဖာင္းေဖာင္းေလးတစ္စံုကကြ်န္ေတာ့္္ကိုမခ်ီလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာပဲေလာကၾကီးကိုကြ်န္ေတာ္စတင္ျမင္ေတြ႕ခြင့္ရခဲ့တာပါပဲ...
"ရွာေတြ႕ပီကြ...kyung sooရာ...မင္းဘာလို႕ေသတၱာထဲမွာလာပုန္းေနတာလဲ..."
သူေျပာတဲ့စကားလံုးေတြကိုအျပည့္အ၀နားမလည္ေပမယ့္ကြ်န္ေတာ့္နာမည္ဟာkyung sooဆိုတာကိုေတာ့အသည္းထဲမွာစဲြမွတ္ထားခဲ့ပါပီ...
အဲ့အခ်ိန္ဟာသူ႕ရင္ခြင္ထဲမွာနားခိုခြင့္ရခဲ့တဲ့ပထမဆံုးအၾကိမ္ျဖစ္သလိုကိုယ့္ကိုကိုယ္ေတာင္မသိပဲျပံဳးမိလိုက္တဲ့ပေဟဌိဆန္ဆန္ကာလတစ္ခုပါပဲ...
*********
"kyung soo...ငါကစားခ်င္တယ္ကြာ...ဒါေပမယ့္Appaကခုခ်ိန္ကစပီးကိုယ္ခံပညာပဲသင္ရမယ္တဲ့...လံုး၀မသင္ခ်င္ဘူးkyung sooရာ...ေဘာလံုးပဲကန္ခ်င္တယ္..."
နႈတ္ခမ္းဆူပီးအလိုမက်ျဖစ္ေနတဲ့သူက14နွစ္အရြယ္လူပ်ိဳေပါက္ေလးတဲ့လား။ကြ်န္ေတာ့္မ်က္စိထဲမွာေတာ့အရင္က8နွစ္သားJong inေလးနဲ႕ဘာမွျခားနားမေန...
"ဘယ္လိုလုပ္မလဲဟင္...ငါ့ကိုအၾကံေလးဘာေလးေပးပါဦးkyung sooရာ..."
လက္ေတြ႕မျပံ ုးျပနိုင္ေပမယ့္စိတ္ထဲမွာေတာ့ခ်စ္စနိုးနဲ႕ျပံ ုးျပမိတယ္။ကိုယ္စကားမေျပာနိုင္တာသူသိသားနဲ႕...
"ဟာ...ဟုတ္ပီ...ဒီအခ်ိန္Appaမရွိေလာက္ဘူး...ဘယ္သြားစရာရွိတယ္ဆိုလား...မေန႕ကဖုန္းေျပာေနတာၾကားလိုက္တယ္..."
YOU ARE READING
Never break up
Fanfictionအခ်စ္သာစစ္မွန္ရင္ဘယ္လိုအေနအထားေရာက္ေရာက္နွလံုးသားနဲ႕ခံစားၾကည့္လို႕ရတယ္...