ร่างสูงในชุดนิสิตวิ่งขึ้นบันไดโรงพยาบาลมาด้วยความเร็วมากที่สุดเท่าที่ตนจะวิ่งได้ แม้มันจะมีลิฟต์ แต่มันกลับช้า ไม่ทันใจเขาเอาซะเลย
"แฮ่ก..."
ร่างสูงหอบเหนื่อยเมื่อใกล้ถึงจุดหมาย แล้วกัดฟันวิ่งไปที่ห้องพักของพี่สะใภ้ตัวเอง
เมื่อไปถึง ในห้องพัก มีพี่สะใภ้เขานั่งอยู่จริงๆ ในอ้อมแขนนั้น มีเด็กน้อยผิวสีน้ำนมนอนหลับอยู่ หญิงสาวในชุดของโรงพยาบาลนั่งอุ้มลูกอยู่บนเตียง ร่างสูงมองนิ่งๆ ก่อนจะเดินเข้าไปหา
"อ้าว มาแล้วเหรอวายุ"
"ครับ"
"ดูซิ ดูวิ่งเข้า สภาพดูไม่ได้เลย" หญิงสาวส่งยิ้มมาจากใบหน้าสวย มันเป็นยิ้มที่ทำให้วายุตกหลุมรักตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ แต่น่าเสียดาย เพราะครั้งแรกที่เจอ คือในงานหมั้นของพี่ชายไม่แท้ของตัวเอง
พี่ชายของเขา วี คือเด็กในอุปถัมภ์ของพ่อของวายุ พ่อแม่ของวีคือลูกจ้างขอพ่อวายุ ที่ประสบอุบัติเหตุรถคว่ำ พ่อของวายุจึงรับเลี้ยงวีไว้
เมื่อวีอายุ 24 ปี ซึ่งในตอนนั้น วายุอายุ 16 ปีเท่านั้น วีก็ถูกบังคับให้แต่งงานกับนารา หญิงสาวที่วายุรักทันทีตั้งแต่แรกพบ แต่วายุกลับมาช้าไป ตอนที่เขารู้จักนารา เขาต้องทำใจเรียกนาราว่าพี่สะใภ้อย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก
พอแต่งงานได้ 1 ปี วีกับนารา ก็มีพยานรักตัวน้อยๆ แต่น่าเศร้า ในขณะที่นารากำลังตั้งครรภ์ใกล้คลอด วีประสบอุบัติเหตุเสียชีวิต ทำให้วายุต้องคอยดูแลนาราแทนวี ซึ่งตอนนี้ ยัยหนูน้อย ลูกของวี ก็ได้ออกมาลืมตาดูโลกแล้ว
"หลานน่ารักมั้ยวายุ ดูสิ หน้าเหมือนฉันมั้ย"
"คล้ายๆนะครับพี่นารา" อดปฏิเสธไม่ได้ ว่าเด็กคนนี้ มีดวงหน้าที่สวยเหมือนนาราไม่ผิดเพี้ยน "ถ้าวีได้มาเห็น พี่ว่าวีคงดีใจมากเลย"
"นั่นสิครับ..." วายุมองหลานในอ้อมกอดของนาราอย่างเวทนา นอกจากจะเสียพ่อไปแล้ว เด็กน้อยคนนี้ กำลังจะเสียแม่ไปอีกคน เพราะนาราป่วยเป็นโรคร้าย ซึ่งในตอนแรก แทบต้องเอาเด็กออก แต่นาราก็ผ่านพ้นมาได้ ตอนนี้ มันสายเกินไปที่จะรักษานาราแล้ว เวลาของนาราหลังคลอด เหลือน้อยลง น้อยลงเรื่อยๆแล้ว
