Bir Hayaldi Oysaki

Hayaller, gerçekleştirmek için vardır!

Bitmişti işte. Bir hikaye daha son bulmuştu. Bitmişti ama bende büyük bir iz bırakmıştı. Diğerlerinde nasıl hissettiysem bunda da aynı duyguları hissetmiştim. Dışarıdan bakılınca pek de abartılacak gibi durmuyordur belki ama o kitapları yazandım ben. Her ince ayrıntısını hisseden kişiydim. Karakterlerle gülmüş, acılarını paylaşmıştım. Bazen işlerin içinden çıkmamız zor olmuştu bazen bir günü hiç bitmesin istemiştik. Yaşamak istemiştik her şeyi, bütün duyguları. Şimdi bitmişti belki ama geriye dönüp baktığımızda yaşanılmak istenileni değil yaşadıklarımızı görmüştük.

Yoğun bir duygu karmaşası içine daldığımda bilgisayarımın şarjı bitmiş ve ekran kararmıştı. Bilgisayarı şarja taktıktan sonra hemen yanımda duran yatağıma bırakmıştım kendimi. Derin bir nefes alıp verdikten sonra gözlerimi yukarı dikip düşünmeye başlamıştım. Yazmaya başladığım o ilk gün hala capcanlı hatırımdaydı. 9. sınıfa yeni başlamış ve wattpad denilen turuncu dünya ile yeni tanışmıştım. Aslında wattpad üyesi olduğumda sadece kitap okuyacağımı düşünmüştüm. Yazmak hiç aklıma gelmemişti. Kısa bir süre sonra her şey birden değişmeye başlamıştı. Wattpad'in turuncu dünyasına kapılmıştım. Yazarlardan ilham almış ve kendim de yazmaya başlamıştım. Wattpad üyesi olmaktaki amacım kitap okumakken sonradan yazmaya dönüşmüştü. Wattpad ile birlikte yeni tanıdığım bir de Koreli müzik grubu vardı. Onlarla ilgili kitaplar okumak çok eğlenceliydi. İlk yazdığım kitapta karakterler olarak onları kullanmıştım. Bir anda wattpad ve BTS hayatımın merkezine kurulmuşlardı.

Zamanla wattpad'i kullanmaya devam etmiş ve BTS grubunu daha iyi tanımıştım. BTS fanlarıyla(ARMY) bir kitap etrafında toplanmak eğlenceli zamanlar geçirme imkanı vermişti bana. Aynı zamanda her yeni bölümü yayınladıktan sonra okurlarımın yorumlarını okumak müthiş bir duyguyu hissetmemi sağlıyordu. Durmadan yazmak, okumak ve kendimi geliştirme çabaları sonuçsuz kalmıyordu. Yazmaya başlayalı 2 yıl olsa da birçok kitap bitirmiş ve yenilerini eklemeye devam etmiştim. Az önce bir kitabım daha bitmişti. Kısa sürede tekrar başlayacaktım bu büyüleyici serüvene.

Zaman ise çok çabuk geçmeye başlamıştı. Üniversite sınavına girmeme az bir zaman kalmıştı. Eksik konularımı tamamlamaya, bilgileri unutmamak için test çözmeye devam ediyordum. Hayalim iyi bir üniversitede fizyoterapistlik okumaktı. Aynı zamanda yazmaya da devam edecektim. Bazen dersler fazla bunaltıyordu. Sınav zamanı yaklaşırken beraberinde stersi de getiriyordu. Bizde, yani ben ve 9. sınıfta tanıştığım, beni yazma konusunda cesaretlendiren kardeşim birbirimize umut veriyorduk. Birlikte geleceğimize dair güzel hayaller kuruyor ve onları gerçekleştirebilmek için çalışma gücü buluyorduk kendimizde. Birçok kez yazmayı bırakmayı bile düşünmüştüm. Zor zamanlar geçirmiştim çünkü. Kendi hayatımın yorgunluğunda eziliyorken kitap yazmak basit bir şey değildi. Bazen ağlarken bile kitabınızdaki karakterlerinizi güldürmeniz ve bunu okuyucularınıza belli etmemeniz gerekiyordu. Bu zor zamanlarımda her zaman yanımda olan ve tekrar ayaklarımın üzerinde durmamı sağlayan insana ''kardeşim'' demeyecektim de kime diyecektim?

Yazmayı onun sayesinde bırakmamış ve ''imkansız'' sözcüğünü sözlüğümden atmaya çalışmıştım. Derslerden sıkıldığımız zaman birlikte sessizce hayal kuruyorduk. Hep birlikteydik, mutluyduk. Ben tanınmış bir yazardım ve okuyucularımla imza günleri hazırlıyordum. İkimizin de severek takip ettiği BTS grubu bile bizi tanıyordu. Benim kitaplarımın ana karakteri olan BTS üyesi kitabımı okumuştu. Birkaç kez yazar buluşmasında arka taraflarda maskeli bir genç görmüştüm. Acaba o olabilir miydi?

Ve buna benzer birbirinden güzel hayaller bizi ayakta tutuyor, geleceğe bağlıyordu. İlk başlarda hayal olacaktı belki, imkansızdı şimdilik ama zamanın bize neler göstereceği belli mi olurdu? Sabretmeli ve çalışmaya devam etmeliydik.