"ကြၽန္ေတာ္လက္ကိုလႊတ္ပါ
ကြၽန္ေတာ္ခင္မ်ားကိုမသိဘူး"
လက္သာလႊတ္ခိုင္းေနတာ
အမွတ္မ႐ွိတဲ့ႏွလံုးသားက
ကိုကို ကို ၾကည့္ခ်င္တဲ့စိတ္ေတြမ်ားေနတယ္
ေနမွေကာင္းရဲ႕လား
အဆင္မွေျပရဲ႕လား
သားသားေလးကေရာ
အေတြးမ်ားစြာတစ္ၿပိဳင္နက္ဝင္ေရာက္လာတယ္
"ကေလးေလး
ကို႔ကို အခုထိစိတ္ဆိုးေနတုန္းပဲလား"
"ခင္မ်ား ဘာေတြလာေျပာေနတာလဲ!
ကြၽန္ေတာ္ ခင္မ်ားကိုမသိဘူး"
စ္ိတ္ညစ္မိတယ္
သူ႔အသံကိုၾကားတိုင္းခုန္လာတဲ့ႏွလံုးကို
သူ႔အထိအေတြ႕ကိုလိုခ်င္တဲ့ကို႔ကိုယ္ကို
မုန္းတယ္
သူ႔ကိုမေမ့ႏိုင္ေသးတာကို
"Bae!!"
႐ုတ္တရက္ ကို စစ္ၿငိမ္းအသံေၾကာင့္
အယ္ရာ သက္ျပင္းခ်မိသည္။
ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း ကယ္တင္႐ွင္ေရာက္လာၿပီပဲ
"ကိုက bae ထြက္သြားလို႔ စိုးရိမ္ေနတာ
bae ကဒီေရာက္ေနတာပဲ"
အယ္ရာလည္း ဆဲြထားတဲ့လက္ကိုျဖဳတ္ခ်လိုက္ၿပီး
ကို႔ရင္ထဲေျပးဝင္လိုက္သည္။
"ကို..."
ဘာမွမေျပာပဲေျပးဝင္လာတဲ့ အယ္ရာေၾကာင့္အံ့ျသမိေပမဲ့
သူေလးၾကည့္ရတာတစ္ခုခုျဖစ္ေနပံု ျဖစ္တဲ့အတြက္
တင္းက်ပ္စြာျပန္ဖက္ေပးလိုက္မိသည္။
"စစ္ၿငိမ္း"
"ေယာက္ဖပါလား ဒီကိုဘာလာလုပ္တာလဲ"
"ဒီလိုပါပဲ လမ္းၾကံဳလို႔ပါ
သူနဲ႔က သိတာလား"
ေယာက္ဖလုပ္တဲ့သူက အယ္ရာကိုလက္ညိဳးထိုးၿပီးေမးေတာ့
စစ္ၿငိမ္းျပန္ေၿဖရန္ အက်ပ္႐ုိက္သြားၿပီေလ
"ကြၽန္ေတာ္နာမည္က အယ္ရာပါ
ကိုစစ္ၿငိမ္းရဲ႕ အငွါးကိုယ္ဝန္ေဆာင္တစ္ေယာက္ပါ
ဇနီးသည္က မစြမ္းဘူးဆိုလို႔ ကူညီေပးတာပါ"
အယ္ရာအေျခအေနကိုရိပ္စားမိပါသည္။
ကိုစစ္ၿငိမ္းၾကည့္ရတာေျဖရခက္ေနပံုပင္
သူ႔ညီမကိုပါထိခိုက္ေစလိုခ်င္သျဖင့္
တစ္ခ်က္ခုတ္ႏွစ္ခ်က္ျပတ္ဝင္ေျပာလိုက္ျခင္းသာ
