That Piece of Riley

•PROLOGUE•

"Pal naman, alam mo namang kailangan kita dito. Kung sana lang may iba pang solusyon maliban sa pagpapakasal, di naman ako basta papayag sa bagay na yan!"

Naiiyak na reklamo ko sa boyfriend ko na kausap ko sa phone.

Ewan ko ba, kung bakit ngayon lang ako binagsakan ng problema na ang lakas ng impact.
Tumulo na yung luha ko because of frustration.

Being married? Magpakasal sa edad na 18?

Dahil sa inis ko nahigpitan ko pa ang hawak ko sa phone.

"[Sorry na Riley, wala din akong magagawa dahil bantay sarado ako dito at worst papatigilin ako sa pag-aaral. Think of other-----]".

Napapikit na lamang ako sa pagiging selfish niya, boyfriend ko ba talaga to'?

"Walang ngang ibang solusyon! Ayoko naman maging pambayad utang sa Mr. Chua na yun! Minsan iniisip ko kung boyfriend pa nga ba kitang matatawag. Pal, hirap na hirap na ko pero ni kahit konti parang wala kang magagawa for me."

I cut the conversation first, baka mamaya maitapon ko pa yung phone ko.

Life for me before is a treasure, dahil masagana kami noon.
Hindi naman sa mahirap kami ngayon, but we're struggling sa pakakalubog sa utang ngayon.

Halos yumaman na kami dahil sa pagka-casino ni Mama,but also because of her nahihirapan na kami dahil sa dami ng pagkakautang niya.

I'm walking down the street wearing a stilettos and a pair of jeans.
Yung damit ko naman was made of velveteen, with a sabrina neckline hanggang waist ko lang.

My eyes went blurred because of so much tears that I've had.
Marami akong pangarap, pero wala na talaga akong choice.

Hanggang sa...

*BAANGG!!

Napahawak agad ako sa aking tenga, dahil sa ingay na umiigting sa utak ko.
Hindi ako nadaplisan ng putok ng baril pero that was closed!
Nanlalamig ang buong katawan ko, gusto kong tumakbo!

Is there someone who was been ordered to kill me?!
Natatakot na pinupunasan ko ang aking luha at napatakbo ako ng wala sa oras.

Sumasakit ang mga paa ko sa pagtakbo, walang sasakyang dumadaan.

Where I am by the way?!

"Somebody mind to help me?!"

Akala ko may sasagot, pero walang katao-tao.
Tears rummaging down to my face, never ko namang na-encounter any of those hilarious thing about killings pero hindi pala ito biro.

"What time is it na ba? Maliwanag pa naman, ano ba tong' lugar na to?"
I've said while slowly walking, at pinupunasan ang luha ko.

Sa pagdaan ko kasi dito, sa may bungad it looks like matao.
But then, dahil sa problema ko nawala na ako sa wisyo at dito na ako nailakad ng paa ko.

Old buildings have surrounded my way. Matataas na puno at masukal na mga damo.
What kind of place is this?
Maliwanag naman pero hindi maiinit, sa palagay ko it's quarter to four na.

Napupudpud na ata ang mga toes ko kakalakad, na parang walang katapusan itong road na mukhang hindi na nadadaanan ng sasakyan at nalilinisan.

Sa inis ko, tinawagan ko na yung dapat kikitain ko ngayon na pwedeng tumulong saken.
Kanina pa ko nagte-text dun like hello?

Kerrila calling...

Ang sarap sanang mag-upload ng picture sa IG with a caption of 'super bad day with a super annoying people!'

Sa kakalakad ko, sa sinabi niyang meeting place daw, feeling ko niloloko na ako nun.
Desperate na kong makagawa ng solusyon!

Nakakita ako ng kumpulan ng mga kalalakihan, medyo may kalayuan sa akin so I suddenly rush into them.
What if they were good, so they can help me out of here.
Okay fine, it seems na naliligaw nga ako.

Nang medyo malapit na ako sa kanila, humihingal pa ako dahil sa pagkakatakbo at humuhingi pa ako ng tulong.

They were staring at me like a different species of this world, at nakita kong naka-smirk silang lahat sa akin.

Okay, what's going on?

"Can you help me find the right way? I mean, napapadpad ako here so is it okay if magpatulong ako para----"
Natigilan ako ng maglabas ng kutsilyo ang isa sa kanila, he's wearing a bull cap at naka-jacket.
Mukhang around forty na yung age niya, at kinakabahan na ako!

"Tsk, may ingles ka pa diyang sinasabi, akin na iyang bag mo at cellphone!"

Napaatras ako at nanlalaking matang inilingan ko siya, no way he would get my things easily!
Yung mga kasamahan niya hinawakan ako sa magkabilang braso, halos mga matanda lang yata ang dalawang ito ng ilang taon.

"Chix to' pre! Aba, pwede nating pakinabangan ang isang to', ano sa tingin mo?"
Tiningnan niya ko ng may halong pang-aasar, tapos hinablot niya agad ang bag ko kaya nagtawanan sila.

Sa sobrang dismaya ko, di ko namalayang humihikbi na pala ako. Why in earth this would gonna happen to me?

"Ano?! Akin na ang cellphone mo, asan na! Baka gusto mo sirain ko pa damit mo mahanap ko lang yun!"
Napangisi yung nasa gilid kong kulot, habang yung iba feeling ko agree na agree.

Nanginginig ang mga labi kong nagmamakaawa,
"D-dont.. I w-will give it."

Binitiwan ni guy na kulot ang braso ko pero hinablot niya agad ang buhok ko.

Bago ko pa maibigay ang phone ko, na nanginginig kong hinahawakan.

A sudden thing happens, who would have thought na may taong tutulong sa akin.

"Bitawan niyo nga yang babaeng yan."
Wearing his playful smirk, I was shock with his aura.
Agad na itinulak ako palayo ni Mr. Savior sa mga lalaking humarang sa akin.

"You're so dead Riley Lansbury."
And with that dreadful stare and unwelcoming statement, my panic has rush over my nerves.

How come this man know my name?

•••

candidly_fancy