Hierdie One Shot

1

- Tutaj są, wodzu - odbijał się echem niski, ochrypły głos.

Ośmioletnia dziewczynka zastygła w miejscu a jej matce wyrwał się cichy jęk przerażenia. Ta zakryła szybko dłonią usta jakby, miało to cofnąć czas, jednak było już za późno. Jej głos rozniósł się echem po całej jaskini.

-Słyszysz? -znów ten sam głos się uniósł. -Mówiłem, że to tutaj.

Matka podbiegła do dziewczynki, nie zważając już na hałas, jej stopy głośno odbijały się od ziemi z okropnym odgłosem, do którego nie były przyzwyczajone. Chwyciła ją mocno za ramiona i wypchnęła w stronę tylnego wyjścia.

-Szybko! - słychać było krzyk i tupot stóp odbijających się o twardą ziemię. - Nie mogą nam uciec!

- Uciekaj stąd - szeptała jej matka gorączkowo do ucha, cały czas pchając w stronę tylnego wyjścia. - Szybko, biegnij. Nie mogą cię zobaczyć.

Dziewczynka nie potrafiła wydusić z siebie ani słowa, była zbyt przerażona, nie mogła się ruszyć z miejsca. Odgłos kroków wciąż nosił się echem po całej jaskini, coraz to bliżej. Wiedziały, że nie mają dużo czasu.

- Idź, spotkamy się, jak tylko się ich pozbędę - przymknęła oczy, a spod powieki wyciekła jej jedna łza, wzięła szybki oddech i mocniej pchnęła swoje dziecko. - Obiecuję, że wkrótce znów będziemy razem.

Dziewczynka biegła już w stronę wyjścia tak szybko, jak tylko potrafiła, biorąc sobie do serca słowa matki. Ufała jej, wierzyła, że ta po nią zaraz wróci. Jednak po chwili zza pleców usłyszała głośne krzyki, ale nie była w stanie rozpoznać żadnych konkretnych słów, przez jej własny natłok przerażonych myśli i ciężki, głośny oddech. Następnym co do niej docierało, był przerażający krzyk jej własnej matki, a potem już tylko płacz.

I wtedy już wiedziała. Wiedziała, że to było kłamstwo. Że już nigdy jej nie spotka.

^

Pięć lat później:

W złości kopię kolejnego kamienia leżącego na ziemi. Od dwóch dni szukam jakiegokolwiek miejsca, w którym mogłabym znaleźć wodę pitną. Jestem zmęczona i odwodniona, nie mam już siły iść dalej. Otaczają mnie ciągle te same drzewa i mam wrażenie, jakbym wciąż chodziła w kółko. Gdy nad głową słyszę radosny śpiew tukana, w mojej głowie rodzi się pewien pomysł, który jednak nie do końca jest pewny, zważywszy na to, że to zwykły ptak.
Przywołuję go do siebie i proszę, by ten poszukał strumyka pitnej wody i wrócił po mnie, by wskazać mi to miejsce. Ten jak na rozkaz odlatuje, by mi pomóc. Siadam na ziemi wycieńczona, mając nadzieję, że to wcale nie tak daleko oraz oczywiście, że nie zdąży zapomnieć o moim poleceniu. Żałuję, że w zasięgu wzroku nie ma żadnego bardziej rozgarniętego zwierzęcia.

Po kilku minutach bezczynnego wpatrywania się w mech słyszę nad głową radosny świergot mojego nowego przyjaciela. Staje on przede mną na trawie i skrzeczy, machając główką na znak, że udało mu się. Z ogromnym przypływem entuzjazmu unoszę się z siadu i czekam, aż mnie poprowadzi. Skoro tak szybko wrócił, to woda musi być niedaleko.

Ptak wzlatuje do poziomu mojej twarzy i trzepocze skrzydełkami, jakby chciał mi pokazać, że mam iść za nim. Kiwam entuzjastycznie głową i ruszam przed siebie, całą drogę ptak świergocze dumny z siebie. Dumny, że to właśnie jego wybrałam na swojego pomocnika z tylu innych zwierząt wypełniających te lasy. Oczywiście nie musi wiedzieć, że po prostu byłam już wyczerpana, a on był najbliżej mnie.

Mijamy wciąż jednakowe drzewa, jednak teraz wiem, że idę w przód, a nie w koło. Po dłuższej chwili moim oczom ukazuje się mały strumyczek wody, pięknej, prawie przezroczystej wody, która kusi przyjemnym odgłosem i wyglądem. Rzucam się na nią najszybciej, jak tylko jestem w tej chwili w stanie, padam na kolana i zanurzam w niej twarz. Jej kojący chłód przyjemnie mnie orzeźwia, łapczywie spijam z niej całą energię, jaką tylko mogę jednym haustem. Gdy już nie mam siły wlać w siebie nawet łyka, wyciągam mój kubełek i napełniam go całego.