Gizlenmiş fikirlerden, ölümsüz yaşamlara vazgeçmişlik duyguları geçmiş insanlara güler yüzlü bakmaktan yoruldum. Bir yandan onlar gibi olma çabası beni bitiriyor peki onun gelmeyeşi kafayı delirtir ya insana zaten herşey bir intihara bakıyor bu zamanlarda yokluğun ve yalnızlığın sürdüğü bu ölümlü dünya da herkes çaresiz. Buna bi çare yokya kan kusana kadar küfredesin gelir geçer mi ? Hiç sanmam. İnsanın kanayan yarasına da bi çare yok ya o da ayrı dert zamana bıraksan bile o zaman sınırında bir ölmediğin kalıyor her saniyesinde işkence çeker gibi yaşıyor insan hiç ölmeyecek gibi işkence çekmesi... bir sabahın buğulu gözlerini ovalarken bittiğini anlıyosun uyandığın o parkın banklarında çocukları güle oynaya izlemek bir kaç dakikalığına da olsa onlara bakıp gülebilmek tarifsiz.
Günlerce gözlerine hiç sıkılmadan baktığımız insanları bu günlerde tanıyamıyoruz herşey değişiyor bir bitmişlik hikayesi bu ben kimseyi tanıyamıyorum ezbere bildiğim insanları dahi herşey çok değişti kimseye güvenemez oldum.kimse niye yazmadığımı bilmiyor neden mi yazmıyorum ? Her kelimemde her cümlemde onu anlatmaktan korkuyorum. Defalarca öldüm ama 4 köşeli bir tahta parçasının içinde yatmaya hiç niyetim yok bu hayatta da cezasını çekecek çok insan var.
Bu benim öyküm biraz deli biraz mutluluk 2 parça duygu deli olun mutlu eder insanı delilik istediğini yapabilme duygusu özgürlüğüde geçiyor bulutların ötesindedir bu sevgi kimse duymadan sevmek, bunun için çabalamak ama kötü yanı var yine herşey gibi :) bu beni sinirlendiriyor, O Bilmiyor... insanların bencil yaşama prensipleri tüm dünyaya haykırmak isteğimi daha çok ortaya çıkarıyor ben bu hayatta konuşmaya başladıkça birileri fazlasıyla üzülücek ben kendi mutluluğumu düşünecek kadar bencil olamadım bundandır belki de kaybetmelerim birşeyler yapmaya çabaladıkça birilerini üzdüm boşver diyemedim. Çabaladım düzeltemedim bundandır suskunluğum. Filmlerde duyardıkya şu sözleri "zamanında çok konuştum hiç faydasını görmedim" benim kafa da aynı bu halde bu sıralar hiç mi hiç faydasını görmedim. Kimselere diyecek sözlerimde kalmadı yalnızım her zaman ki gibi tek hiç birşey olmamış gibi devam etmeye çalışıyorum olucak gibi de değil ya boşver gitsin. İnsanlar unutulur, yaşananlar unutulur, fotoğraf yakılır, videolar silinir, ezbere bildiğin şarkılardan nefret edersin sırf onu hatırlatıyor diye hadi şarkıları da unuttun diyelim, yaşadığı acıları unutabilirmi insan ? Asla. Dünyaya otobüsün buğulu camlarında bakmak inanın insanı o kadar sakinleştiriyor ki hiç inesin gelmiyor o otobüsten çünkü o buğulu camlar dünyanın netleğinden uzaklaşıp bizlere hayalimiz olan dünyayı gösteriyor. Hiç bir netlik yok. Kirlilik yok. Gördüğün hayvanlar, insanlar mutlu kimlerin hayali değil ki böyle bir dünya olmaması için o insanın deli veya kaçık olması gerekir :) benimde o insandan farkım yok ya neyse biz yine kendimizi düzgün gösterelim yoksa bu dünyada barınamicaz neden mi ? Deli olup eğlenmeye çalıştıkça insanlar uzaklaştı bakın çevreme kimler kaldı yanımda kimse dimi ? Bir CAN YOLDAŞI artık herkesin isteği kimseler gibi bırakıp gitmeyecek acın varsa beraber ağlarsın, mutluysan beraber gülersin, açsan aç olacak, toksan tok olur olmadık yerlerde iyi gününde kötü gününde yanında olan dostlara ihtiyacımız var bizim artık aileden ileri dostlardan bahsediyorum okuldan çevreden edindiğin arkadaşlardan alakası olmayan her anında yanında olan bir dost. Bir gün herkes hayatla olan son kavgasını yapacak kazanan belli hayat başka kim olabilir ki zaten kimsenin şansı yok! Hayata karşı yapabildiğimiz tek şey yaşıyor olmamız orası da muamma ne gerek var daha fazla yaşayıpta kendimize acı çektirmeye dimi ? Ama olmuyor niye sevgiyi aşkı tatmadan hayatınızın dünyanızın içine sıçmadan ölmek istemiyorsunuz. Yıllardır beklediğin insanların bir boka değmediğini daha iyi anlıyoruz her zaman ki gibi ne gerek var onlara da diyemiyor insan kendine öyle alışmışız ki hayatımıza bir düzen kurmuşuz ki düşmanlara göğüs geren içimizden biri gitse bozulur bu düzen zaten düzen kalmadı hiçbirimiz de artık onların bencillikleri bizim çektiğimiz acılar.
