VAHŞİ

Roley'den sevgilerle..

Sabahın ilk ışıkları.. Geceden beri uyuyamıyorum. Uyku düzenim alt üst oldu. Lol oynamaktan kendimi bir oyun kahramanı gibi hissediyorum.. Gözlerimin altı mosmor. Eroin çekmişim gibi bir hava seziyorum. Annem aşağıdan yine aynı çığlığı kopartıyor. (Josh hemen yemeğe gel saat çok geç oldu). Bu rutin olarak duyduğum basit bir cümleye dönüştü. Sigara bağımlılığından tut her türlü bağımlılığa yatkın bir gencim. Üstümü giydim ve aşağıya indim. Annemin hafif sinirli ve kızgın bakışları gözlerimden kaçmadı. Yemekte Lazanya vardı, ailem Fransalıydı. Ve biz bu yemeğe bayılırdık.. Yemeğe ufak çatallar atmaya başladım. Fazlasını midem götürmüyor gibiydi, hafif bir bulantı sonrasında yemek masasından hışımla kalktım, annemin şaşkın bakışları arasında hönkürerek banyoya koştum. Kustum, yaklaşık yirmibeş dakika ağzımdaki acı tat kaybolmadı. Annem bana uyuşturucu bağımlısıymışım gibi bakmaya başlamıştı. Aslında bu bakışlar oldukça olağandı. Öyle görünüyordum. Ancak öyle değildim. Anneme veda edip merdivenleri hızla indim. Bisikletimi garajdan çıkarıp biraz cilaladım.

Binmeyeli bir yada iki hafta olmuştu. İki haftadır odamdan çıkmıyordum. Bisiklete binmiş pedalları yavaş yavaş çevirmeye başlamışken birşey dikkatimi çekti. Aylar sonra bize ilk defa posta gelmişti. Acaba kimdendi? Hemen bisikletten inip postaya baktım. Bu bir mektuptu. Hemde Roleyden..

"Selam kuzen Josh, beni özlemişsindir diye umuyorum. Aylardır görüşemedik ancak ailem bu hafta sonu tatile gidecekler. Benim için en iyi fikir seninle kalmak oldu. Bütün ay boyunca evde pinekleyip tv izleyemem. Konuyu annenle konuştum ve onayını aldım, cumartesi günü geleceğim. Roley'den sevgilerle.."

Tanrım?! Onca iş güç arasında Roley gibi belalı bir kızı eve almak ne kadar doğru olabilirdiki? Lanet olsun, ayrıca bu konuyu annem neden bana söyleme gereği duymamıştı. Bu kötü düşüncelerden sıyrılıp bisiklete binip yola koyuldum..