Author's Note: This story is only fiction. The character's here are just in my imagination and if anyone happened to be at the same situation upon reading this then I am sorry as I am a writer and writers do have a wide imagination. Again, this is not base on a true story. It was just based on what I've imagined.
HAPPY READING GUYS. pls let me know your scores so i will know where I should improved as a writer or if my story is "Ok" then i will be much more eager to write. This story is Tagalog and English. Grammatical and typo errors are in this but i will do my best to edit if i have time. God bless us all. ^^
------- Part 1
"Aying, punta ka don kay aling Selma at sabihin mo na yung utang natin na 500 pesos sa katapusan nalang. Pautang nalang din kamo ng limang kilong mais para hanggang katapusan". Utos ne mama na bagamat may karamdaman eh di naman pautal2 magsalita.
At humayo na nga ako papuntang tindahan ne aling Selma. Kinakabahan pa ako kase alam kong magagalit na naman sya. Pangaylong beses na kaming di nakabayad dahil kulang lang ang sweldo ne papa sa pagkakarpentiro tapos may sakit pa si mama ko. Oo at ako nga lang ang nag. iisang anak pero sa gamot ne mama, sa pag. aaral ko at sa iba pa naming importanteng gastusin ay kulang na kulang talaga at hindi naman si papa stable sa trabaho niya. Minsan tatlong araw sa isang linggo. Pero pag wala syang trabaho nanghuhuli kami ng isda at binibenta namin at solve narin minsan and haponan.
At heto na nga :(
Narito nako sa may gilid ng tindahan nila at tila nagdadalawamg isip akong humarap kay Aling Selma.
Dug
Dug
Dug
One two three3x
Paulit-ulit kong bulong yan, kung bakit ako lang kasi ang anak ng magulang ko e. Wala tuloy ibang mautusan.
" ahhh aling Selma? Ta..... o po" Pautal2 kong tawag.
--Hay! Salamat walang tao-- sa isip ko. Paalis na sana ako ng may tumawag sakin.
"Oy oy ambisyosyang mutya ng pilipinas kuno. Andito kana naman para mangutang? Yung utang niyo oy, magdadalawang buwan na. Matuto naman kayong mahiya, di porket kamag. anak ko kayo e ayaw niyo na akong bayaran. Aba't sinuswerte naman yata kayo nyan. Sabihin mo sa mama mong kalansay pag di sya nakabayad sa utang niyong limang libo sa akin, ipapabarangay ko siya." Sigaw ne Aling Selma.
--Tama ako, umusok na naman ang ilong ng baboy na medyo dinosaur-- Sa isip ko lang yan at wala akong lakas ng loob na sabihin, mabait parin naman ako.
"Grabe naman po kayo sa mama ko. May sakit po siya kaya di sya nakakain ng maayos. Lage niyang inuuna kami ne papa bago siya kahit alam kong gustong gusto nyang kumain." Paliwanag ko
"Hoy, eneng! Nagdadahilan ka pa? Wala akong pake kung mamatay kayo sa gutom. Ang utang ay kailangan bayaran. Paano kayo uulit nyan??! Kayo kaya sa posisyon ko, halos magkalugi2 na nga ako dahil sa utang niyo. Hindi niyo man lang naisip na di lang kayo ang kumakain. May limang anak ako at todo kayod pa ang mister ko, kulang parin sa amin. Basta pag di kayo nagbayad, magkita2 nalang tayo sa barangay." Sabay talikod nyang sabi
----—--------------—
Natatawa ako sa sarili ng isipin ko ang mga pait na nangyari noong sobrang hirap namin. Heto ako ngayon, nakaupo sa wheelchair ng mama ko. Namatay na nga pala sya nung 15 years old ako at itong wheelchair niya itinabi namin ng papa ko bilang alaala ni mama. Namatay si mama dahil sa Goiter niya. Naoperahan siya noon pero di rin nagtagal at pumanaw siya dahil weak ang kanyang immune system. Sumunod naman si Papa pagkatapos kong grumaduate sa college. How unfortunate isn't it? Graduate ako ng Bachelor of Science in General Education pero sa 3 na taon kung pagtuturo. Narealized kong hindi talaga iyon ang gusto ko. Si papa ang nagpumilit saking maging teacher kase lifetime job daw yun at malaki na ang sweldo. Hindi naman kami nahirapang mapag. aral ako dahil eskolar ako sa isang tanyag na kolehiyo. After namatay si mama lumipat kami ne papa sa siyudad malapit sa trabaho niya. Nagsasideline din syang traysikad drayber pag walang pasok. Ako naman, sumasali sa pacontest sa school. Beauty pageant, Singing contest, interschool competition for drawing(Slogan or poster making contest). Minsan talo pero mas madalas nananalo kahit hindi first place o champion atleast may consolation prize namang naiuuwi.
"Mama, namimiss na kita." sambit ko. "Mama, pagbubutihin ko ang buhay para patuloy akong magtagumpay, nagsisimula palang ako mama ko". Pagpatuloy ko habang umiiyak.
Biglang bumukas ang pinto.
"Oh, anak. Umiiyak ka na naman ba? Tanong ni papa." Konti lang po, naaalala ko lang si mama, kumain na po ba kayo? Saad ko.
"Nagmeryenda lang ako anak at medyo busog pa ako eh, ikaw kumain kana rin. Ayokong nangangayayat ang maganda at mabait kong anak." Nakangiting sabi ne papa.
"Opo pa... syanga pala next week na flight ko puntang Korea, gusto ko sana dumito nalang kayo at wag na magside line ng trabaho. Malaki nga bahay natin wala namang tao." saysay ko sa kanya
"Alam mo namang magkakasakit ako lalo nasa bahay lang ako anak, gusto lage ng katawan ko mag trabaho" Paliwanag niya. "Mag. ingat ka don anak. Kelan ba ang balik mo? Pagpatuloy niya.
" Depende po sa Boss ko, alam mo naman yun pero baka mga 2 weeks lang kami don." Sagot ko
..
..
Sa airport
" Hello!? mee-anne, alam mo na gagawin mo ha? 2 weeks more or less akong mawawala.Di nako nagpaalam sayo kanina nagmamadali ako. Yung allowance mo iaadvance ko na dapat sa pag. uwe ko pa. Ihuhulog ko na lang sa account mo. Si papa asikasuhin mo ng maayos ha? Sabi ko.
"Opo miss Ying2 makakaasa ka po, ingat po kayo lage dun." Sabi ng nasa kabilang linya. "Buti ng nagkakaintindihan tayo mee-anne, ayokong maisturbo sa trabaho ko, alam mo naman nakakastress maging secretary. Oh, sya sige may bibilhin lang ako."Paliwanag ko sabay baba ng telepono.
Sa sobrang aga ko, tatlong oras pa bago magcheck in. Napagdesisyonan kong mag lakad2 muna at bumili ng pagkain. I have not heard of my boss yet so maybe his still on his way. He mostly beeped me up when he arrived to our distination. Since we are on the first class flight, kampante akong makakatulog ako sa biyahe.
I am on my way to buy food when someone caught my attention. He is standing in the wall of women's confort room. I find him attractive and his blue eyes is like when you are looking in the sky. It's so bright and i'm feeling so shy to the thinking of "what if these pair of eyes are looking at me?. I am smiling a little bit in the thought of it.
" Excuse me miss. Why do you keep looking at me? He dare to interrupt me.
It took me 10 seconds to get back to my senses and I felt really embarrassed. I couldnt say a word!
Instead, I walk fast without looking at him and go straight to the restaurant where i should be in the first place.
I took the seat near to where I can see the people passing by. I can feel the possibility that maybe he will pass through this way and hoping he will be on the same flight as I. I had tap and shake my head for my thoughts just now.
"Gosh, what am i thinking?" Bulong ko nalang sa sarili. "Ganito ba talaga pag wala pang boyfriend? Mahilig magpantasya? Lord, sana wag mo muna ako bigyan, career muna Lord. Maging busy ka muna sa iba wag po muna ako. Salamat po" Pagpatuloy kong bulong sa sarili.
I have eaten and yet have not seen the person i want to see.
I am kinda sad about it and suddenly my phone ring. It's my boss.
(Ring Ring Ring)
Me: "Yes hello Mr. Kamaguchi?"
Mr. Kamaguchi: "I am her near at dutyfree. Come over here in 5 mins."
Me: "Yes, Mr. Kamaguchi. Coming"
He ended the call. I'm rushing my way to get to the said place.
"Oh! there you are. Can you help me find a very nice gift for my girlfriend. Do you have something in your mind?" He said to me upon going into my direction.
"A perfume can be a very romantic gift Mr. Kamaguchi." I simply answer him.
"Good then. Shall we go and see." He then lead the way.
He bought 2 kinds of expensive perfumes from chanel. I must say that it was a very classy smell. I can imagine myself putting those as if i am on a date. The smell is so seductive.
"Miss Gomez?" He was snapping his hand an inch at my face when he saw me on a deep thought. He is the second person interrupted me while I'm on daydreaming. "What's wrong with you today? We shall check in now. Time is gold miss Gomez." He said to me while on his way to check in our luggage. I felt very embarrassed. Its the second time today.
..
..
..
