Onun yokluğuna alışamadım. Geceleri onun güler yüzüne bakarak uyuya kalıyorum, gülüyorum kendi kendime ama gözümde yaşla. Her gece ağlamaktan yoruldum. Onu özlemekten bıkmadım ama yoruldum onun mutluluğunu özledim. Hani insan alışır ya bir şeye herhangi bir şeye mesela sabah kalkar ilk iş yüzünü yıkar gibisinden. Ben öyle alışmıştım ona. O benim hiç vazgeçemediğim alışkanlığım oldu. Olmuş... Unutur diye korkuyorum, sevmez, affetmez diye... Bir korkuyla uyuyup bir korkuyla uyanıyorum. Belki artık onunla bir şeyler yaşayamayacağım ama vazgeçemiyorum. Anılarımıza hayallerimize kıyamıyorum.Çok yoruldum...
