Sanki içimden fışkıran bir zehir var,surları aşamayan.
Kabına sığmayan,kırmızıya boyanan,şiirlerle avutulan,dizginlenilmeye çalışılan bir zehir.
Dökülmeye hazır,dökülmeyi bekleyen kaynar,sıcak,yoğun bir zehir.
Günahların sardığı,kirli,nefretle bezeli bir zehir.
Kelimelerin anlatmaya yetersiz geldiği bir zehir.
Çığlıkların büktüğü kaburgalarımda dolaşan,zihnimin ücra kuytularına sızan,kinimi yücelten,coşkun ihtiraslarla akmak için yakaran,kıvılcıma evrilip cılız bir ateşle içimi kavuran bir zehir.
Yaman bir asaletle büyüyen,her bir uzvuma yayılan,hasret kusturan,lavantaları sevdiren bir zehir bana.
Kafatasımdan taşan,düşüncelerime dahi sıçrayan,
Beni kana,zehir gibi zehre çeviren,bıçkınca göğüs kafesimi kırmızıdan ellerinde ufalayıp yüzüme kemiklerimin uçuşan toz zerreciklerini savuran bir zehir.
Adı gibi zehir,çok zehir.
Nefesimi kesen,her şeyimle bulaşıp kirlendiğim bir zehir.
Ayrıca ben bu zehire öyle bağlıyım ki,yüreğimde bıraktığı o sızıyı hisleyemesem derin bir okyanusun abislerinde boğuluveriyorum sanki.
Öyle alışmışım ki tatlı olduğunu düşünüyorum,her tattığımda sarhoş oluyorum.
Birde bu zehirden,tüm herşeye tezat ölesiye nefret ediyorum,onu vücudumdan atmak istiyorum.Akıtmak istiyorum.
Ve kendimle böyle çelişip duruyorum.Ta ki,
Sarhoş olup düşünemez hale gelinceye kadar.
