Korku bazen herşey bazense hiçbir şey olabiliyordu. Bazen yalnızca korkuma sariliyordum .
Ben fırsattan istifade kapıyı açmaya yeltenirken Doğa benden önce davranmis ve kapıyı sabirsizca açmıştı. Kapıda Emre'yi görmeme arkadaşlarım şaşkınlıkla bana bakmaya başlamışlardı. Emre,beni kafaya takmışti. Bunu anladigimda ondan ayrılmıştım fakat o bunu kabullenememisti. Emre bana doğru ilerleyerek "Nil,biraz konuşabilir miyiz?"diye sordu. Ben korku ve tedirginlikten geriye doğru giderek ondan uzak durmaya çalışıyordum. O da bunu fark edecek oldu ki bana yaklaşmayi bıraktı. Emre "Yalnız konuşabilir miyiz? "diye sorunca Arzu "İstersen sizi yalnız birakalim"dedi ve bende ona "Hayır, ne soyleyecekse burda söylesin "dedim. Emre, bana "seni özledim "dedi. Ben ifadesizligimi korurken bana "Akşamki partide kavalyen olmak istiyorum "dedi. Ve ben de ona "Asla. Seninle hiçbir yere gitmiyorum "dedim. Onun bu takintiligi beni korkutuyordu. Emre gittikten sonra arkadaşlarım yanıma toplanıp iyi olup olmadığımı sormaya başladılar. Onlara iyi olduğumu söyleyerek gecistirdim. Artık Temmuz da sorusunun cevabını almıştı. Onlara "Hadi çıkmıyor muyuz? Akşam gitmemiz gereken bir parti var. "dedim . Ve zorlada olsa yüzüme bir gülümseme yerlestirebildim. Onlar da ustelemeyerek hep bir ağızdan "Tamam "diye bagirdilar. Onların bu halleri beni mutlu ediyordu. Daha sonra evden çıkmak için hazirlandik.
Vote ve yorumlarınızı bekliyorum oy vermeyi unutmayın.
