"အိမ္မက္ မက္ၾကသူမ်ား ၁"
(ဟိုမိုအခ်စ္ဇာတ္လမ္း)
Pyae Phyo
"ေဟ့..ေဟ့..ေအာ္. ဘယ္ႏွယ့္ကေလးလဲကြာ၊ ေသေတာ့မွာပဲ." အရိွန္နဲ႔ စထြက္ေနတဲ့ ရန္ကုန္-မႏၱေလး ရထားေပၚ ေျပးလိုက္တက္လာတဲ့ ေကာင္ေလးကို ေဒါက္တာ မ်ိုးနႏၵ မၾကည္ၾကည့္ တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္မိတယ္။ ေကာင္ေလးက အလြန္ဆံုးရိွမွ အိမ္က ညီအငယ္ေကာင္ မ်ိဳးသီဟနဲ႔ သက္တူရြယ္တူ ၁၇ ၁၈ ေလာက္ပဲရိွဦးမယ္။ ေယာက္်ားေလးတစ္ေယာက္လို႔ မထင္ရေလာက္ေအာင္ ျဖဴႏုႏု ငယ္ငယ္သြယ္သြယ္ ေကာင္ေလးက သူ႔ကိုယ္နဲ႔မတန္တဲ့ ပြေယာင္းေယာင္းအက်ႌနဲ႔ ေဘာင္းဘီ႐ွည္တို႔ကို ဝတ္ထားတယ္။ ေျခေထာက္မွာလည္း တစ္ဖက္ႀကီးတစ္ဖက္ေသးနဲ႔ ေျခအိတ္မပါတဲ့ ႐ွဴးဖိနပ္ကို ကြၽဲတစ္ဖက္ႏြားတစ္ဖက္ စီးထားျပန္ေသးတယ္။ ႐ုပ္ကေလးနဲ႔ မလိုက္ေအာင္ ေလာကဓံဖိစီးေနပံုေပၚေနတဲ့ သူ႔ပံုစံေလးေၾကာင့္ ေစာေစာကမိုက္႐ူးရဲဆန္စြာ ရထားေပၚခုန္တက္လာလို႔ သူ႔အေပၚ ထြက္ခဲ့မိတဲ့ ေဒါသေတြေတာင္ ၾကက္ေပ်ာက္ငွက္ေပ်ာက္ ေပ်ာက္သြားခဲ့တယ္။
တစ္ဖက္က လႊတ္ေနတဲ့ ခုံတန္းမွာ ေျခဆန္႔ စီးလို့လိုက္လာရင္းက အိပ္ေပ်ာ္သြားတဲ့ ဆယ္ေက်ာ္သက္ လူငယ္ေလးကို မ်ိဳးနႏၵ ေငးၾကည့္ေနမိတယ္။ ႏုတ္ခမ္းေမႊးစိမ္းစိမ္းႏုႏုေလးေတြက ရဲရဲပါးပါး ႏုတ္ခမ္းတစ္စံုရဲ႕ အေပၚမွာ ခပ္မိွန္မိွန္ေလးေပါက္ေနတယ္။ ထူထည္းတဲ့ မ်က္ခံုးေမႊးတို႔နဲ႔ ႐ွည္လ်ားေကာ့ၫႊတ္ေနတဲ့ မ်က္ေတာင္တို႔က သိပ္လွတဲ့ သူ႔မ်က္လံုးတို႔ကို ေဘာင္ခတ္ေပးထားျပန္တယ္။ ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေျဖာင့္ေျဖာင့္ ဂုတ္ေထာက္ ဆံပင္ေလးမ်ားကို ေဂါက္သီး႐ိုက္တဲ့အခါေဆာင္းတဲ့ ခပ္အုပ္အုပ္ ဦးထုပ္ကေလးနဲ့ ဖံုးထားတယ္။ ခပ္ေျပေျပေလး ေလ်ာသြားတဲ့ ႏွာတံစင္းစင္းတို႔နဲ႔ လူေခ်ာေလးက ဘာေတြမ်ား ဒုကၡသုကၡေတြ ၾကံဳခဲ့ရလို႔ ဒီေလာက္ေတာင္ ႏြမ္းလ်ေနရတာပါလိမ့္။ ရင္ဖက္ထဲမွာေတာ့ သေရအိတ္ အေဟာင္းတစ္လံုးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ကိုင္ထားရင္း အိမ္ေမာၾကေနတဲ့ ေကာင္ေလးက ဂ်ေလဘီေလးတစ္ဦးမ်ားလား... အေတြးေတြနဲ႔ေငးၾကည့္ေနမိတုန္း...
"အင္း အဟင္း... ကိုကို.ကိုကို..."
ႏုတ္ခမ္းတို႔မဲ့ကာ အိမ္မက္ေယာင္ရင္း ခပ္တိုးတိုး ေအာ္ေနတာ။ နဖူးစမွာစို႔တက္ေနတဲ့ ေခြၽးေပါက္တို႔ကို ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ သူ အိမ္မက္ဆိုးမက္ေနမွန္း ခန္႔မွန္းလို႔ရတယ္။ မ်ိဳးနႏၵလည္း..
