"သို႔....."
(Homo Fic အခ်စ္ဇာတ္လမ္းတို)
Pyae Phyo
သီေပါက ျမဴေျခေတြ မၾကာမၾကာရစ္တယ္၊ ႏွင္းမိုးေတြ အလွဆံုးေဆြတယ္... ေနေရာင္မျမင္တဲ့ မိုးေမွာင္က်တဲ့ ေန႔ေတြမွာေတာင္ သူရိွရင္ က်ေနာ့္ေလာကႀကီး လင္းတယ္။ ေန႔ရက္ေတြမွာ တစ္ရက္ တစ္ရက္ ႏိုးထအသက္႐ွင္ရတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္က သူ႔ေၾကာင့္... သူက ႐ွမ္းတိုင္းရင္းသား။ ျဖဴႏုတဲ့ အသားအရည္၊ နီးျမန္းပါးလ်တဲ့ ႏုတ္ခမ္း၊ ထင္႐ွားထူးျခားတဲ့မ်က္ဝန္းအၾကည့္နဲ့ ႐ွမ္းကေလးက တစ္ကယ္ေတာ့ က်ေနာ့္ရဲ႕ ကမၻာ... သူဆိုတာ.. ကိုႀကီးကိုစိုင္းညီ...
ေဝွ့ဝဲတိုက္ခက္လာတဲ့ ေလေပြတစ္ခ်ိဳ႕က သူနဲ႔က်ေနာ္ ဆံုေတြ႔ခဲ့တဲ့ ေန့ရက္အစ အတိတ္စာမ်က္ႏွာေတြဆီ ေခၚေဆာင္သြားၾကပါတယ္...
"ဒိန္...ဂ်လိန္း.."
က်ယ္ေလာင္ ျပင္းထန္တဲ့ မိုးခ်ဳန္းသံတို႔နဲ႔အတူ မိုးသားတိမ္မဲတို႔ ေကာင္းကင္ျပင္ အျပည့္ တက္လို႔လာေနတယ္။
"ေသခ်င္တယ္.. ကံဆိုးမသြားရာ မိုးလိုက္ရြာတယ္ဆိုတာ ဒါပဲေနမယ္.."
၁၀တန္းက်လို႔ အိမ္က အေဖ၊အေမေတြ ဆူပူ႐ိုက္ႏွပ္မွာေၾကာက္လို႔ အိမ္ေျပးလုပ္လာတဲ့ က်ေနာ္။ မွတ္မွတ္ရရပဲ အဲ့ေန႔က စေနေန႔ႀကီး။ သီေပါက သူငယ္ခ်င္းဆီ ထြက္လာၿပီး အေဖ၊ အေမ စိတ္ေျပမွ အိမ္ျပန္မယ္ေပါ့။ ခုလက္ရိွ ခက္ေနတာက သီေပါက သူငယ္ခ်င္း လိပ္စာပါ ေပ်ာက္သြားတာပဲ။ ဘယ္သြားလို႔ သြားရမွန္းမသိ၊ ဘူတာရံုကေန ေျခဦးတည့္ရာ ေလ်ွာက္လာေနတုန္း မိုးက တစ္စခန္းထေတာ့တာ။
"မျဖစ္ဘူး ဒီပံုအတိုင္းဆို၊ မိုးခိုမွျဖစ္မယ္.."
တစ္ေျဖာက္ႏွစ္ေျဖာက္က်လာတဲ့ မိုးေရေတြၾကား ခပ္ေဝးေဝးမွာျမင္ေနရတဲ့ ယာခင္းေစာင့္ တဲငယ္ဆီ သုတ္ေျခတင္းေျပးသြားမိေတာ့တယ္။
"ဟူး..ေတာ္ပါေသးရဲ႕.."
မိုးမိမယ့္ အေနအထားကေန သီသီေလးလြတ္လာခဲ့တာ။ ဝါးၾကမ္းခင္း တဲထဲမွာေတာ့ က်ေနာ့္လိုပဲ လူတစ္ေယာက္ မိုးခိုေနတယ္။ ေအးစိမ့္စိမ့္တိုက္ခက္လာတဲ့ ေလတို႔က က်ေနာ့္ အျဖဴေရာင္ အက်ႌအပါးကို ဓားသြားစမ်ားနဲ႔ လွီးျဖတ္ေနသလို ပြတ္သပ္ တိုက္ခက္ေနတာမို႔ ဟန္မေဆာင္ႏိုင္ေအာင္ ခ်မ္းလို႔လာပါတယ္။ ဒူး၂ဖက္ ပိုက္လို႔ တစ္ဆက္ဆက္တုံေနေအာင္ ခ်မ္းေနတဲ့ က်ေနာ့္ ကိုယ္ေပၚ ေႏြးေထြးတဲ့ အထိအေတြ႔တစ္ခု ခံစားလိုက္ရတာမို႔
