Never Again.

Chapter 1

    Ayan nanaman, patuloy nang nagpapakita si Haring Araw. Bagong araw nanaman, bagong oportunidad para gawin ang mga gusto sa atin buhay.

Tumayo na ako mula sa maliit na set up ko sa aming terrace. Mahilig ako makape kaya naisipan ko na maglagay ng maliit na lugar kung saan pwede akong magrelax kahit minsan.

6:30 na ng umaga at papunta na ako sa parking lot ng aming building ng bigla akong may nakitang lalaki na nakaitim sa tabi ng kotse ko. Yah hs student na may kotse bigay lang siya ng parents ko pero may driver parin ako coz im just 14. Hindi ako nakagalaw sa aking kinakatayuan.

Sumilip ako ng sumilip paunti-unti pero hindi ko Makita si Manong M sa tapat ng sasakyan. Anong meron? Nasan si Manong? Never once in 12 years na pagtatrabaho sa aming pamilya na nauna ako sakanya sa kotse kase lagi lang siya nandun sa labas ng driver's seat nag hihintay.

At bakit kung kalian pa mayroong kahina-hinalang lalaki ditto tsaka naman siya nawala.

Lalapit na sana ako sa sasakyan ng biglang may humawak sa balikat ko. Automatic na napaupo ako sa sahig at yung kamay ko ay nasa ulo ko. *parang posisyon kapagmay earthquake drill*

Si...

Si...

"Manong M bat naman po kayo nanggugulat ng ganyan? Jusq aatakihin ako sa puso sa inyo eh."

"Sorry po maam di ko na po kase kinaya at sasabog na yung pantog ko. Pasensyqa na po."

-Manong M

"Sige na po manong tara na at malelate na po ako."

Wala na siya. Di ko alam kung bakit hinahanap parin siya ng mga mata ko. Ginala ko ang mata ko sa buong parking lot pero wala na talaga siya. Mr kung sino ka man ang mysterious mo.

Pasakay na ako ng kotse ng nahagip ng mata ko ang isang napakagandang bracelet. Simple lang siya isang strip lang at may nakalagay sa gitna na letrang "R". Saktong sakto para sa pangalan ko.

Agad ko naming tinanog si manong kung sa kanya ito pero sabi niya hindi.

Anong gagawin ko dito? Mamaya ko na nga lang iisipin. O baka ibalik ko nalang sa front desk sa baba pag uwi ko kaya for the mean time isusuot muna kita. Sayang naman yung katagang "finders keepers" diba?

Dumating na kami sa aking paaralan which is Calix High School.

Well masasabi ko naming prestihiyoso itong school ko dahil ito lang naman a ng tinatawag na high school of all high school's.

Mayaman ang pamilya namen dahil sa dami ng business ventures ng aking parents. Maddison corp ang pangalan ng kompanya naming.

Sabi nila ako ang mag mamanage nun sa future but I disagree dahil mas mahilig ako sa sports at yun ay volleyball.

Simple lang naman ang buhay ko dito kilala ako pero hindi naman yung kilalang kilala like some other people. Im classified as one of the above average but below high class of being known.

Naglakad na ako sa classroom naming which is section A. Sabi nga ila I have everything but do I? Do I really?

Pagpasok ko sa classroom iisa palang ang tao which is Joaqs *pronounced as -Waks-*. Katabi ko siya for almost everyday ng school year ewan ko nga kung bakit eh kase ang layo Watson siya Maddison ako?

Pero ang ganda ng pangalan niya Joaquin Javier Watson ohh diba? Pag ako nag ka anak ay djk lang.

Ayy oo nga pala hindi pa ako nakakapagpakilala sa inyo. I am Olivia Ross Maddison shoray 14 years of age, future district team captain of womens volleyball and I thank you!

"Psstt!"

Lumingon ako at nakitang nakatingin si Joaqs sa bintana. Upuan ko kase sa tabi ng bintana like

Me – Joaqs – Upuan – Upuan

"Psstt!"

Sitsit niya pa. Tumingin ako sa bintan at nakitang may mga ibon sa labas.

"Hindi ka maririnig ng mga yan nakasara yung bintana oh." Sabi ko nalang sa kanya.

"Ikaw lang masasaktan kapag binuksan ko yag bintana." Sagot niya naman

"At bakit naman?"

"You don't wanna know." At pagkatapos niyang bitawan ang mga salita na yun nilagay niya nalang ang kanyang ulo sa kanyang desk at natulog.

Hayy lalabas na nga lang ako at titignan ko si crushie.

Syempre tao din naman ako nakakagusto rin kaya pumunta ako sa rooftop para tignan ang future husband ko na nagbabasketball.

Siya lang naming ang team captain ng basketbbal team na si Rye Peter Velasco. Like parehong team captain omg meant to be HAHAHAHA assumerang palaka ka talaga Liv *short for Olivia*.

Di naman ako ever magugustuhan niyan ni Rye kase ang tipo niyan ay yung mga magaganda at palaayos ako masasabi mong maganda pero average lang.

Hayy nakaupo nalang siya dun sa bangko para magpahinga. Ganito naman araw araw pagmamasdan at gugustuhin nalang kita mula sa malayo.

Di ako sapat para sayo.

Di ako para sayo.

Pababa na ako ng rooftop ng may narinig ako

"Ano hindi ka nanaman lalaban? HAHAHAHA ang lampa lampa mo kase! Ang laki laki mong tao! Sayang ang kinapogi mo kung ganyan ka lang!"

Sino yun?

"Bakit naman ako lalaban sa inyo? Mga immature childish people who only knows violence."

"Ano?! Kami pa ang tinatawag niyo na ganyan ahh banatan na naten to."

Hala anong gagawin ko kailangan kong tulungan yung kawawang lalaki na yun!

________________________________________________________________________________

Okay the end of chapter one!

Please comment vote and share.

First time ko lang po gumawa ng story and im only 13 HAHAHAHAHA

Guys tell me what you think about it!

XOXO

Author!