Elindeki fotoğrafta ona benzeyen küçük kıza ve yanındaki sert mizaçlı adama baktı. Bir iç çekiş daha... Beraberinde; içindeki yangına inat süzülen gözyaşı. Elinin tersiyle gözyaşını sildi ve fotoğrafı yere bıraktı. Yarısı dolu olan şişeyi dudaklarına götürdü ve gözlerine bir perde indirdi. Boğazını yakarak ilerleyen her yudumda ağlama isteği artıyordu. Şişeyi çimlerin üzerine koyarak gözlerini karanlık geceye araladı. Ayaklarının altında uzanmış şehrin ışıklarını izledi. Sonra, yıldızlara çevirdi sarhoş bakışlarını. Tekrar doldu kızıl gözleri. Bu kez mavi bakmıyordu kadın.
İşe yaramıyordu... Beynini uyuşturmak, o düşüncelerin oluşmasını engellemiyordu. Daha çok erkendi ona göre. Gitmek için çok erkendi. Yıldızlara isim bulacaklardı daha, yemek yapacak, maç izleyeceklerdi. Kavga edip barışacaklardı daha...
Biraz daha öne gidip ayaklarını boşluğa uzattı. Şişeden birkaç yudum daha aldı. Tekrar dolmaya hazırlanan gözlerini kapatmadı. Elindeki şişeyi fırlattı, metrelerce düşüşünü izledi. Saçlarını çekti, çığlık attı, ağladı. Hiçbir şeyin düzeldiği yoktu. Hafif çalan şarkıyı yükseltti. Süzülen gözyaşları eşliğinde dinledi...
" Beni sevmiyorsun
Beni görmüyorsun
Beni dinlemiyorsun
Niye?
Beni sevmiyorsun
Kendini kandırma
Derdim aynı benim ilacım yok
Kandırma beni.
Sizi görmüşler
Karşıyaka'da
Karşı çıkamam diye, aldandım sana."
-Elisa Vatansever
