6 month later..
Airport
" มึงห้ามหายนะจีน ไม่งั้นก็ตามไปด่ามึงถึงโน่นแน่ๆ "
จีนหัวเราะให้กับเพื่อนสนิทแก้มฟูของเขา ยิวย้ำเขามาตลอดสองอาทิตย์ว่าห้ามขาดการติดต่อเด็ดขาด ไม่งั้นเจ้าตัวจะบินตามไปต่อว่าเขาถึงที่
" มันไปเรียนไหม ไม่ได้ไปตาย "
ภวินท์เพื่อนสนิทอีกคนตอกกลับไปจนทำให้ยิวหน้างอง้ำ ก่อนจะเริ่มเปิกศึกถกเถียงกันจนมาสต้องแยกเพื่อนคู่กัดคู่นี้ออก คนตัวบางยืนหัวเราะกับความไม่รู้จักโตของทั้งคู่
" มากอดหน่อย "
หลังจากสงบศึกเพื่อนแก้มฟูก็หันมาอ้อนขอกอดกับเขา ร่างโปร่งที่สูงกว่าเขาสวมกอดเขาแน่น ใบหน้าขาวซุกลงกับลาดไหล่ จีนรับรู้ถึงความชื้นแฉะที่ไหล่ โถ่ ขี้แงอีกแล้วเพื่อนของเขา มือสวยทำเพียงลูบหลังของคนในอ้อมกอดเพื่อปลอบประโลม ตาสวยคลอหน่วยไปด้วยน้ำใสๆที่เจ้าตัวพยายามกลั้นมันสุดฤทธิ์เพื่อไม่ให้ไหลลงมา
" ดูแล ฮึก ตัวเองดีๆนะ "
เพื่อนแก้มฟูสั่งเสียงอู้อี้อยู่ในอกของเขา
" รู้แล้ว จะดูแลตัวเองอย่างดีเลย " คนตัวเล็กตอบกลับไป
" รีบกลับมานะมึง พวกกูรอ "
ยิวพูดก่อนจะถอนกอดออกมา ใบหน้าขาวเบะปากและเริ่มร้องไห้หนักขึ้นจนมาสต้องเข้ามาโอบปลอบอีกครั้ง จีนส่งยิ้มให้เพื่อนสนิททั้งสอง
ตาสวยมองเลยเพื่อนทั้งสองไปยังคนที่ยืนห่างออกไป หนุ่มหน้าตี๋ ตัวสูงโปร่ง ทำให้เจ้าตัวโดดเด่นท่ามกลางผู้คนมากมายที่เดินผ่านไปมา ตาเรียวจ้องมองมายังเขา ในแววตามีคำพูดและความรู้สึกมากมายจนเขาสัมผัสได้
พี่ฮาฟ ก็ยังเป็น พี่ฮาฟ...
เป็นห่วงเขาเสมอ นึกถึงเขาเสมอ ตามข้อตกลงที่คุยกันครั้งสุดท้าย ชายหนุ่มไม่โผล่หน้ามาให้เห็น หรือทักแชทเขามาอีกเลย พี่ฮาฟทำตามข้อตกลงทุกอย่าง มันคงจะยากสำหรับเจ้าตัว เพราะมันก็ยากสำหรับเขาเหมือนกัน แต่เพื่ออะไรที่เข้าที่เข้าทางกว่านี้ มันจริงที่เขาทั้งคู่รักกัน แต่เพราะความสัมพันธ์ที่เริ่มขึ้นแบบผิดๆ กินเวลายาวนาน ทิ่มแทงใจเขาทั้งคู่ มันทำให้เขาเหนื่อยเกินจะรับไหว จนต้องตัดสินใจทำแบบนี้ รักแค่ไหนก็ไม่อยากฝืน....
" จีน ไปเหอะ ได้เวลาแล้ว "
ใบหน้าสวยหันไปพยักหน้ารับกับภวินทร์ก่อนจะหันกลับมาสบตาเรียวนั่นอีกครั้ง ชายหนุ่มยกมือขึ้นโบกเพียงเล็กน้อย เรียวปากบางยกยิ้มขึ้น เป็นยิ้มที่กว้างที่สุด และสวยที่สุด ดั่งเช่นที่เคยมอบให้กับชายหนุ่ม ก่อนจะหันหลังเดินตามเพื่อนสนิทไป
ไม่ต้องมีถ้อยคำบอกลาใดๆ
ไม่ต้องมีอะไรทั้งนั้น เพราะเขาทั้งคู่ต่างรู้ รู้ถึงสิ่งสำคัญที่สุด รู้ว่า เขารักกันมากขนาดไหน...
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
" ไงพี่ ทำไมไม่ไป ลามันอ่ะ "
ยิวเอ่ยทักชายหนุ่มที่นั่งเหม่อลอยอยู่ที่เก้าอี้ในส่วนรับรองผู้โดยสารของสนามบิน ฮาฟหันมาส่งยิ้มให้กับรุ่นน้องอดีตคนรัก
" ไม่ลาหรอก จีนคงไม่อยากเห็นหน้าพี่ "
" สมน้ำหน้า "
ฮาฟหัวเราะให้กับความแสบของยิว อยากจะเอื้อมมือไปขยี้ผมของเจ้าเด็กจอมแสบแต่ก็ติดตรงแฟนหนุ่มของเจ้าตัวยืนปั้นหน้านิ่งคุมเชิงอยู่ด้านหลัง
" โดนทิ้งบ้างเจ็บไหมครับบ " ยิวยังคงแหย่ต่อ
" เจ็บจี๊ดเลยแหระ " ฮาฟยิ้มตอบกลับไป
" สู้ๆนะพี่.....ไปก่อนนะพี่ มีธุระ "
ชายหนุ่มอำลากับกับยิว ก่อนจะหันกลับมองไปยังภายนอกอาคาร ภาพเครื่องบินที่บินขึ้นฟ้าไกลออกไป เหมือนพาหัวใจของเขาไปด้วย แม้จะเจ็บปวดแต่เขาเชื่อว่าสักวันความรักของเขาจะกลับมา ในวันที่เหมาะสม ในเวลาที่สมควร อย่างที่คนตัวเล็กของเขาบอก เขาที่อยู่ตรงนี้ทำได้เพียงทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับคนตัวเล็ก ภาพรอยยิ้มสุดท้ายก่อนเจ้าตัวจะเข้าเกทไปยังคงติดตา
รอยยิ้มที่สดใสเหมือนวันแรกที่เขาได้เห็น จีนเด็กผู้ชายในร้านกาแฟวันนั้น กับจีนคนที่เดินจากเขาไปเมื่อสักครู่นี้ยังคงสดใสและงดงามเหมือนเดิม จีนที่เป็นเจ้าของหัวใจ และความรักทั้งหมดของเขา...
' พี่จะรอวันที่เรากลับมาหานะ '
#เราสองสามสี่คนนะ
