küçük ece'nin Zor Hayatı

Canım babamı kayıp etim çok üzgünüm

Bugün otuz üçüncü gün hastaneden telefon geldi annem telefonu açtı ve bir anda yere yığıldı ağlamaya başladı bende annemin yanına gittim çok korkmuştum annem hıçkıra hıçkıra ağlıyordu direk aklıma benim herşeyeden çok sevdiğim biricik babam geldi hayır olamaz diye kendimi avutuyordum ama o ölen benim babamış o anda kalbim pır pır atıyordu

-hayır olamaz benim biricik babam ölemez ölmez anne lütfen birşey söyle o benim babam olamaz.

-malesef kızım o senin baban ama sakin ol baban bizi böyle görseydi ne derdi kızım.

-Annneeeeeee o benim babam ölemez o çok güçlüdür onu ben o kara toprağa vermem.

Bir yandan ölmek istiyordum daha bu hayata katlanacak gücüm kalmamıştı ama annem için dimidik ayakta durmam gerekiyordu biliyordum ben daha asla o güzel babamı göremiyecektim babamın mezarına gittim annem toprağa yüzünü koymuş ağlıyordu ben annemi kaldırdım ve sakin olmasını söyledim bende sakin değildim ama annem için sakin olmaya çalışıyordum ama biliyordum ki babam daha asla geri gelmeyecek artık günler bana haramdı artık babammm diye sarılıp öpemiyecektim