ZAMANSIZ.

-2-

Multimedia Armina'nın annesi Güneş TOPÇU. İyi okumalarr :))

♟ 2.BÖLÜM

Gözümü açtığımda hala uçaktaydık.Uyuyalı herhalde 15 dakika oluyordu.Tabii uyumak denebilirse...

Yan tarafıma döndüğümde ablamın kulaklıkla müzik dinlediğini gördüm.Beni farkedince kulaklığını çıkardı ve ''Ooo uykucu prenses uyanmış'' dedi ''Haha çok komik!''diye karşılık verdim.Ablamın suratı düştü ve tekrar kulaklığını takıp kafasını arkasına yasladı.Bu tepkisinden dolayı kendimi çok kötü hissettim.Ablamla aramız hep iyi olmuştur fakat şu malum olay yüzündenneredeyse hiç konuşmamıştık.Belki de çok büyük tepki veriyordum,bilmiyorum ama normal gibi geliyordu.

Tüm düzenim iki günde mahvolmuştu.Okulum,arkadaşlarım,çalıştığım kafe...şimdiden özlemiştim.Hele babam,ayrılırken o kadar çok ağlamıştım ki koca bir havuz dolabilirdi gözyaşlarımla.Tüm bunlar olurken nasıl mutlu olabilirim ki?Ama her ne olursa olsunablam bir özürü hak ediyordu,sonuçta bunar onun başının altından çıkmadı.

Hem onun da geride bıraktıkları vardı.Yani ikimizde zor bir dönemden geçmeye hazırlanıyorduk ve bu süreçte birbirimize ihtiyacımız vardı.

Uzanıp Alya'nın kulaklığını çıkarttım.Bu hareketimle otomatikman bana soran gözlerle baktı.''Özür dilerim abla.'' dedim. ''Ne için?'' ''Şu son iki gündür olan herşey için özür dilerim ama beni en iyi sen anlarsın Alya, yaşantımız gayet güzeldi ve birden o kadın çıkıp bizi yanında istediğini söyledi''   ''O kadın dediğin bizim annemiz Armina''  ''Peki o halde bugüne kadar neredeydi?Ben okuma yazmayı öğrendiğimde,ilk karnemi aldığımda,ortaokuldan mezun olduğumda,liseye başladığımda,doğum günlerimde neredeydi ha?Ben tüm özel günlerimi annesiz geçirdim.''  ''Bak söylediklerinde haklısın ama belkide bir açıklaması vardır.Önyargılı davranma.Daha neden ayrıldıklarını bile bilmiyoruz.Belki de tüm suç babamındır?Önemli olan şuan bu uçaktayız ve annemizin yanına gidiyoruz.Biraz olumlu düşün ve tadını çıkar Armina,annemizi gerçek anlamda tanıma fırsatımız var.''  En sonunda pes edip '' Tamam ikimizin de haklı olduğu yönler var.Daha olumlu olmaya çalışacağım ama hemencecik 'canım anneciğim,seni çok seviyorum,iyi ki varsın' havalarına girmem söyleyeyim'' dedim ve ikimiz de gülümsedik.

Yolculuk boyunca camdan dışarıyı seyrettim.Bazen binalar küçük minyatürler şeklinde görünüyordu bazen de bulutların üzerine çıktığımızda her yer pamuk gibi görünüyordu.Aklımda annemin nasıl biri olduğuna dair sorular dolanıyordu.Bazen konuşabiliyorduk fakat hep kısa şeyler olmuştu bu konuştuklarımız.Gercekten tanıma fırsatım olmadı ve belki de Alya'nın da dediği gibi bu bir fırsattır.

   Alya'nın dürtmesiyle gözlerimi açtım.İnsanlar yavaş yavaş çıkışa ilerliyorlardı.''Haydi kalk artık inme vakti.'' dedi ve bende gülümseyerek kalktım.

O kadar uyuşuktuk ki 20 dakikada ancak havaalanından çıkabilmiştik.Bavullarımızla beraber otoparka doğru yürürken aynı zamanda gözlerimizle annemi arıyorduk.Başımı sağa çevirince göz göze geldik.Gerçektten çok güzel ve gençti.El sallayıp bizi çağırdı.Ablamla beraber yanına doğru ilerledik.Yanına vardığımızda birkaç saniye duraklayıp birbirimize baktık.Sonunda ilk adımı atan o oldu.''İnanamıyorum! Ne kadar da büyümüşsünüz.'' diyerek beni kucakladıktan sonra ablama yöneldi.Heykel gibi kalakalmıştım. O benim annemdi.En yakınım ama bir yandan da en uzağım.İlk defa canlı olarak görüyordum annemi ve ne kadar benzediğimizi şimdi daha iyi anladım.

Ablama baktığımda yüzünde oluşan koca gülümsemeyi farkettim.Mutlu olmuştu.Bunca seneden sonra annemizi görüyorduk ve benim de mutlu olmam gerekirdi.Aslında mutluydum ama bir yanım da buruktu.