"" Mijn leven loopt over 10 jaar op rolletjes, het word perfect" had ik geroepen toen ik 5 werd. Maar nu...over een paar weken word ik 15 maar mijn leven. Er is niet veel aan. Sinds de scheiding van mijn ouders 2 jaar geleden is mijn moeder veel bozer gaan reageren op alles. Na de verhuizing, ging het er steeds slechter aan toe. Je zou denken "waar is je pa in dit hele verhaal" ik weet wel waar hij is maar heb totaal geen behoefte op hem op te zoeken, hij heeft me dit aangedaan.
Laatst in de klas, een meisje vertelde dat ze altijd werd gepest. We lieten haar haar verhaal doen. Toen kwam de vraag, en jij? hoe zit het met jou leven? "Prima, niks mis mee. zorgeloos leventje" had ik lachend gereageerd. Niemand hoeft mijn levensverhaal te weten toch. Niemand boeit het wat dat ik heel mijn kindertijd ben gepest, niemand boeit het wat dat mijn ouders gescheiden zijn en niemand boeit het wat dat ik moest verhuizen. Alle hulpverleners waar ik ooit mee heb gepraat zeggen dat ik mijn gevoelens niet moet verstoppen, maar ik denk dat ik dit altijd zal blijven doen. Ik verberg mijn gevoelens wel, zolang ik andere maar gelukkig kan zien.
-------------------------------------------------------------------------------------------
Lachend loop ik met Juliënne de Urban Outfitters uit. "Mijn ouders halen me over half uurtje op" zegt ze terwijl ze een chocolaatje in haar mond propt. "Juul eet normaal" lach ik en sla met mijn hand het hele chocolaatje in haar mond. "MSHSNDMMMFHS" hoor ik uit Juliënne haar mond komen. "Wat zei je Juul, ik hoor je niet?" lach ik terwijl ik snel voor haar uitloop. Als ze me alweer heeft ingehaald slikt ze haar chocolade door en begint ze te praten. "Zullen we alsjeblieft naar de KFC want ik heb honger en moet zometeen nog 2 uur in de auto zitten" zegt ze bijna smekend. Ik knik en loop samen met Juliënne naar de KFC. Als we ons eten op hebben lopen we naar het Vondelpark waar Juliënne haar ouder haar opkomen halen, ik was met de trein maar zij mocht niet. "Doei Saar!" hoor ik iemand roepen en zie een hand voor mijn gezicht zwaaien. "Oh haha Doeii!" roep ik terwijl ik haar knuffel. "tot sneeeeeeeeeeel!" roept ze overblij en rijd samen met haar ouders terug naar huis.
Daar sta ik dan, alleen in het Vondelpark. Eindelijk helemaal alleen, dat is fijn...tenminste ik vind het fijn om soms alleen te zijn. Al snel ontwaak ik uit mijn gedachtes. Ik grijp naar mijn tas om mijn OV te pakken maar...voel hem nergens. Mijn tas...nee FACK. Nog bij de KFC. "oké Saar, je hebt nog een half uurtje...je kan dit" zeg ik tegen mezelf en begin als een gek te rennen...
