July 12, 2010
"Ladies and gentlemen, welcome to Philippines We are now at Clark Airport. Local time is 4:03 and the temperature is 29C.
Hello Philippines! masiglang sigaw ko sa isip ko
Pagbaba ko pa lang napapikit na ako ng maramdaman ko ang pag dampi ng hangin sa balat ko at habang sinisinghot to. Para kong timang alam ko pero limang taon ko ding hindi naamoy to. It's sooo goood to be back. Akala ko hindi na ko makakabalik dito kahit kailan. Napatingin ako sa wallpaper ng cellphone ko. Salamat sayo.
"Let's go?" Sabi sakin clayton nginitian ko naman sya at ipinagpatuloy ko ang pag lalakad habang malawak ang pag kakangiti.
***************
"Welcome back Zariah!"
Pag bukas ko ng pinto yun agad ang narinig ko at sumalubong sakin ang mga nakangiting muka ng mga malalapit na kamag anak at kaibigan ko. Inilibot ko ang tingin ko at nakita ko din ang isang banner na nakasabit na may nakasulat na welcome back zarry. Hindi ko na pigilan ang ngiti ko at ang pangigilid ng luha ko dahil sa tuwa.
"Thank you!"
naisigaw ko na lang habang umiiyak pa rin sa tuwa dala ng pa surprise nila na 'to.
"Zarry? pwede na ba kumain?"
natawa ang lahat sa malakas na pasigaw na tanong na yon ng isa sa mga bisita. Kahit hindi ko pa nakikita ang muka ng nag sabi non alam ko kung sino yon. Namiss ko sya.
At tama nga ko dahil nung mahanap ng mga mata ko kung nasan sya, nagingilid na din ang luha nya habang nakangiti na para bang hinihintay nya lang na mag tama ang paningin namin
"Baaabeeeeeeee!" sigaw nya habang patakbong lumapit sakin.
Nasa pinto parin ako ngayon habang sya tumatakbo pababa ng hagdan. Jusko! may pagka clummsy pa naman to baka mamaya malaglag pa sya ng hagdan kaya sinalubong ko na sya sa dulo ng hagdan with my arms wide open
"I miss you babe! huhu" Atungal nya habang mahigpit na nakayakap sakin
"Namiss din kita" At mas lalo nyang hinigpitan ang yakap namin at kumalas din agad
"mamaya na tayo mag chikahan. Nagugutom na talaga ko" natatawa nyang sabi at natawa din ako kahit kailan talaga patay gutom pa rin to.
S'ya nga pala si Jedelyn ang isa sa mga pinaka dabest na kaibigan na meron ako. Lima kaming mag kakabigan at hindi ko alam nasaan yung tatlo hahaha! Pero okay na sakin na nandito Sya. "Tita! kainan na po"
sigaw nya kay mommy na nag pupunas ng luha habang naka ngiting naka tingin samin nag tawanan na naman ulit ang ibang mga bisita. Nag babaan na rin yung mga nasa second floor at yung mga nasa baba eh dumeretso na sa garden. Natuwa na naman ako na ang daming pagkain na naka handa.
Nilingon ko si clay kung nasaan na sya dahil sandali syang nawala sa isip ko, nakita ko namang kausap nya yung mga ibang kamag-anak namin kaya ibinalik ko na ang tingin ko sa harap
"Uy! ikaw ah? sino yung boylet na kasama mo?" tanong nya sakin
"Ah. Si clayton pinsan ko. Nak'wento ko na sya sayo diba?" Umasta naman syang nag iisip
"Ay oo. S'ya ba yon? Yung Hindi maka move-on sa first love?"
"Yup!" I answered popping the p
"Ay te! Pakilala mo sakin yan tignan lang natin kung hindi sya agad maka move-on hahaha!"
"Loka"
YOU ARE READING
Giving Up Ground
Romance"Mahal kita" "Minahal din kita. Pero mukang hindi talaga tayo para sa isa't-isa" Hanggang saan mo kayang mag hintay para sa isang bagay na walang kasiguraduhan? Ano ang kayang mong isugal at isakripisyo para dito?
