Σελήνη

Εισαγωγή

Αλλο ενα βραδυ που ένιωθε τοσο μονη. Δεν ηταν οτι δεν είχε φιλες, είχε και την αγαπουσαν και τις αγαπουσε οσο τιποτα αλλα αυτη ένιωθε τόσο μονη. Δεν ειχε σε ποιον να μιλήσει. Ένιωθε τοσο αδύναμη και δειλή. Δειλή που ουτε να χαρακωθει για να νιωσει οτι ζει δεν μπορούσε. Απο τη μια αυτο ηταν καλο γιατι έτσι δεν θα μπορούσε να αυτοκτονήσει. Για αυτη ομως δεν ηταν καλο, ηθελε να νιωσει ζωντανή, ηθελε να νιωσει κατι και δεν μπορούσε. Εθισμένη στο αλκοόλ αλλα ουτε απο αυτο μπορούσε να πιει. Βλεπεισ την αγαπουσαν αρκετα για να την βάλουν να υποσχεθεί οτι δεν θα ξανα πιει. Βλέπεις αυτη τους αγαπουσε αρκετα για να τηρήσει την υπόσχεση της.Ομως η γεύση του οινοπνεύματος δεν μπορούσε να φύγει απο το μυαλό της. Την έτρωγε ολο το βραδυ και δεν την άφηνε να κοιμηθει.
Ολα αυτα στα 14 χρόνια της μονο.
Ολο το βράδυ τριγυρνουσε στο μυαλο της ο στίχος "Είμαστε δειλοί και τοσο ίδιοι* "
Ηταν μελαγχολική χωρίς να ξέρει γιατι ή δεν ηθελε να μαθει, δεν ηθελε να θυμηθεί. Ειχε συνηθίσει να ξαπλώνει και να νιώθει μονη και αβοήθητη, να την πνιγουν οι ίδιες της οι σκέψεις. Απο μικρή που δεν ειχε κανενα και ολοι την κακομεταχειριζονταν. Κανεις βέβαια δεν τα ηξερε αυτα εκτοε μερικα απο αυτα που τα ηξεραν οι κολλητές της αλλα και παλι όχι ολα.
*στίχος απο τραγουδι τπυ solmeister ενας καλλιτέχνης που εχει ανακατέψει τη ραπ με τη ροκ και βγαζεις υπεροχα κομμάτια να τσεκάρετε αν σας αρέσουν τετοια ήδη μουσικής  (το τραγουδι απο το στίχο που ειπα πιο πανω είναι " Η αιωνία λιακαδα ενος καθαρού μυαλου "