Ηταν 11 Αυγουστου.10 το πρωι.Βρισκομουν στο χωριο μου και ειχα μολις ξυπνησει.Ενα μηνυνα απο τον Νικο με γεμισε χαρα.Δεν μπορουσα να πιστεψω οτι μου ειχε ζητησει να κανουμε σχεση.Μεχρι τοτε ειχα την εντυπωση οτι του ημουν αδιαφορη και ειχα παρει την αποφαση να τον ξεπερασω.Η χαρα μου ηταν απεριγραπτη και δεν μπορουσα να την κρυψω."Φυσικα και θελω!",του απαντησα καταενθουσιασμενη.Ηθελα να τρεξω να το πω σε ολους αλλα κρατηθηκα.Δεν ηθελα να νομιζουν οι γονεις μου οτι παω απο τη μια σχεση στην αλλη ή οτι ειμαι τσουλα.Ναι ακουγεται βαρυ.Οποτε το μονο που τους ειχα πει ηταν οτι χωρισα με τον Φιλιππο.Η μητερα μου εμοιαζε σαν να υποψιαζοταν κατι για μενα και τον Νικο αλλα για 3 βδομαδες συνεχομενα τη διαβεβαιωνα πως δεν τρεχει τιποτα.Εφτασε Σεπτεμβρης και καθε φορα που την πετυχαινα στις καλες της και πηγαινα να της πω τι συμβαινει παντα χτυπουσε το τηλεφωνο.Λες και ο θεος δεν το θελε!Anyway,καποια στιγμη της μιλησα για τη σχεση μου με τον Νικο και δεν το πηρε ασχημα.Ενιωσα μια μεγαλη ανακουφιση.Περνουσαν οι μηνες και καθε μερα ηταν πιο ομορφη απο την αλλη εχοντας τον Νικο διπλα μου.Δωρα,αγκαλιες,φιλια και λογια αγαπης γεμιζαν με χαρα τις δυσκολες μερες μας.11 Αυγουστου 2017.Δεν καταλαβα ποτε περασε ενας χρονος απο τη μερα που τα φτιαξαμε.Ημουν ευτυχης παρ'ολο που εγω κι ο Νικος ημασταν στα χωρια μας και δεν μπορουσαμε να περασουμε μαζι εκεινη τη μερα.1 Σεπτεμβριου 2017.Το καλοκαιρι τελειωσε και ηταν καιρος να επιστρεψουμε στη σχολικη ρουτινα μας.Εγω αγχωμενη διοτι θα πηγαινα στην 1η ταξη του λυκειου και ο Νικος εξισου αγχωμενος που εφτασε στην τελευταια.Εξαλλου..ποιος δεν αγχωνεται για τις πανελληνιες;Πριν ακομη φτασει η μερα του αγιασμου ειχα δωσει τις ευχες μου στον Νικο και του υποσχεθηκα πως θα εχει ολη τη στηριξη μου κατα τη διαρκεια της χρονιας και τον συμβουλεψα να κανει το καλυτερο που μπορει για να πετυχει τους στοχους του.Εκεινος μου ειπε οτι αν δεν ειχε εμενα στο πλευρο του δεν προκειται να πετυχαινε.Χαμογελασα και μαζεψαμε και οι δυο τις δυναμεις μας για την καινουργια σχολικη χρονια.
