ჩემი უცხო ფერის თვალები რომელიც ყავისფერია მალე გავახილე, კედლის ფერი ვერ
ვიცანი ყველაფერი თეთრში ჩემ ოთახს არ გავდა რადგან ყვითელ შტრიხებს ვერ
ვხედავდი. მივხვდი რომ ჰოსპიტალში ვიყავი, ეგრევე ჩემი მუცელში მყოფი ბაღანა
გამახსენდა, გულმა რეჩხი მიყო სულმა დათქანი დაიწყო ავკივდლი ვით მოტურტულე ტურტული
უცბად ექიმები შემოვარდნენ მე ნემსი მხიეს
გავიდა 2 კვირა მე ისევ გავიღვიძე,ისევ ჰოსპიტალის პალატაში ვიყავი გევიფიქრე რაი
ხდება ჩემს თავს? ჰმ, მე უაზროდ ვიყავი და ვფიქრობდი რახდებოდა ჩემს თავს, მალე
ექიმები შემოვიდნენ საჭმელითურთ, მე თქვლაფანით მივირთმევდი ბეგემოტის ბარკალს და შოშიის ფრათ, ისე არც თიკნის ძვალი იყო ურიგო..
ისევ ჩამეძინა, ლაპარაკის უნარი დაკარგული მქონდა, რო გავიღვიძე პალატაში ნაილი დამხვდა ის მე მომვარდა და ჩამიკონა გულში და მითხრსა რომ მისი "ლ"ომი ვიყავი
მე:ნაილ რამოხდა? ჩვენ შვილიკუნას რაჭირს? ცოცხლობს ჩემს მუცელში?
ნაილ:რავი მაყვა შენ ?
მე:დამამშვიდე საყვარელო შენ რო არ მყავდე რა იქნებოდა მამული
რომელმან შექმნან სამყარო ძალითა მის ძლიერითა
2 კვირაში სახლთა შინა დავბრუნდით როგორც აღმოჩნდა ჩემი ბოვში ისევ სუნთაქვდა
ჩემი ჭიპლარითა ამის აღსანიშნავვად გადავწყიტეთ ფართი მოგვეწყო, ასეც მოვიქეცით
მაგრად ვიგრიალეთ მერრე დავიძინეთ ისევ გავიღვიძეთ და ისევ ფართი მოვაწყვეთ
ისე ჩვვენში და ისევ დავიძინეთ მაგრამ სააბოლოდ ისევ გავიღვიძეთ როგორც არუნდა
გაგიკვირდეთ ისევ ფართი მოვაწყვეთ და ისევ დავიძინეთ შემდეგ რო გავიღვიძეთ
ფართ მობეზრებულებმა და ქანც გაგლეჯილებმა კ"ლ"უბში წავედით, ასე ვატარებდით
დღეებს დზ საინტერესო იყო. მალე 7 თვე გავიდე და გავსუქდი დავემსაგვე მოლიპლია
შალამაბერიძეს რომელიც ლუის გულის ჩურკვნის ფურთქვნის ღლუმპლის მოზვერის ტყავის მეზობელი იყო.
დააკომენტარეთ
