Bir çift gözle tanıdım
hayatın bütün renklerini.
Bir çift gözle
sevdim seni.
Bir çift gözle
dünyaya baktım
kendi penceremden.
Bir çift gözle bağlandım hayata
Sen hiç sokak lambası altında sabahladın mı?
Diye sordu bana. Ben tabiki hayır dedim çünkü hayatım hep istedikleri elde ettim...
Ben Kaya, Annem Almanyada okumak için gitti. Dedem o zamanlar, Marmara Üniversitesinde hoca. Babam İrlanda asıllı İngiltereli .Babamda okumak için Almanya ya gidiyor ve çok aşık oluyolar annemle.. Ve evlenme kararı alıyolar. Annem Türkiye ye geldiğinde dedeme söylüyor evlenme kararını .Dedem en büyük çoçugu oldundan mı yoksa dayım 14 yaşından beri askeri ye bünyesi altında eğitim almış evden uzakta büyüdüğünden mi dedem anneme çok karşı çıktı.Annem kararından dönmedi ve sonunda dedemle kavga edip terketti ve gitti. Almanya da babamla evlendiler. Onlar okulu bitirdiler ve aynı üniversitede asistan olarak çalışmaya başladılar. 2 yaşıma kadar annem sadece anaanneme fotoraflarımı yollamış .Kadında onları görünce her gün ağlıyormuş .Artık dedem dayanamaz olmuş ve beni görünce Almanya ya gelip özür dilemiş annemden ve barışmışlar.Bundan sonra her şey mutlu olmalı dimi ?Ama olmuyor .Hayat hiçbir zaman bizim mutlu olmamızı iştemez ki .Ben 13 yaşındayken babam annemi altadıyor ve boşanıyolar .Annem beni alıp türkiye ye dönüyor. Türkiye de bir ünüversiteyle anlaşıyor hoca olarak.
Annemle Mecidiyeköyde oturmaya başladık.Dedemler floryada otoruyor.O zamanlar hep anneme kızardım neden geldi niçin diye onları hiçe say sonra yaşadıklarını her kadın atlatamaz bunları ama annem güçlü insan. Annemle dedem beni en iyi okullara yolladı.Liseyi Galatasaray Lisesinde okudum.Ünüversiteyi Galatasaray Ünüversitesinde dil bölümü okuyordum her şey güzeldi..
Ben mutlu değildim onu tanıyana kadar. Miraç o kadar güzeldi ki..Ona ilk görüşte aşık oldum.Miraçla hep karşılıklı bakışlarımızı farkederdik. O arkadaşlarına beni sorardı.Okuldan kimseyle konuşmazdım. Dışardan bakan herkes beni kendini begenmiş sanardı.Birsüre sonra Miraçla çıkmaya başladık.O kadar mutluydum ki...Miraçla çıktıkdan sonra anneme söyledim.Miraçla ayrı eve çıktık. En yakın arkadaşımız kaan da çogu zaman bizde kalıyordu. Daha ne isteyebilirim ki bu hayattan.Bana onu verdi. Onu o kadar seviyordum ki.. Her şeyimizi ortak yapıyorduk. Bana Türkiye yi sonunda sevdiren biri çıkmıştı karşıma. Onunla mutluydum artık..
Dediğim gibi hayat bizim mutlu olmamızı hiç istemedi.Bir gün anaannem bizi yemeğe çağırdı. Annemle beraber yanına gittik akşam orda kaldık.Diğer günde kalacaktım ki sonra Miraçımı çok özlerim diye döndüm... Ve hayallerim hayatım umutlar kısacası dünyam yıkıldı.Eve geldim süpriz yapayım dedim. Zile basmadım kendi anahtarımla içeri girdim. Salon dağınıktı, akşam eglenilmiş belli, sonra garip sesler geldi yatak odasından. O anda kalbim yerinden çıkacak gibi atıyordu. Beni gördüklerinde ben sadece ağladım ufak çoçuklar gibi Miraç açıklayabilirim dedi. Ve o en yakın arkadaşım,Kaya bir dinle nolur dedi.
Hayatımda ilk kez ağlıyordum böyle. Acım inanılmaz derece fazlaydı.Kalbim yerine fazla geliyordu.Bana isyan ediyormuşcasına hızlı atıyordu.Nefes alamıyordum.Akciğerleriim sanki beni cezalandırıyordu.Ve ilk kez karanlık sokaklarda sabahladım.Anneme haber vermiş Miraç annemde buldu beni.
Okulu bıraktım. 6 7 ay kendimi eve kapattım. Yatakdan çıkmadım.Günlerimi odama kendimi kapatarak gecirdim. Annem babama haber vermiş babam bile okulu bıramamam için beni kandıramadı. Babamla Almanya ya gitmek istedim buralardan uzaklaşmak için.Annem gitme kal demek istiyordu.Beni bırakma ama biliyordu acı çektimi bişey demedi.3 aylına babamla gittim. Bişey farketmedi kadar uzaklaşırsan uzaklaşım o acı hiç geçmedi.
