Düşman okullar 3

                                                     Defne çınar...
İrem tanımadığım kişilerin isimlerini söylüyordu bana galiba iremin arkadaşlarıydılar. Ama neden bana şok içerisinde bakıyorlardı ki.
"Ne oldu neden öyle bakıyorsunuz" dedim.
"Defne aslında sen tanıyorsun ama kaza geçirdiniz izmire gelirken hafıza kaybı bir süreliğine olacakmış sende"
"Ne?ne izmiri?ne kazası?ne tanıması" diye sorular souyordum ama ben iremin arkadaşlarını yada tanıdığım ama hatırlamadığım kişileri hiç görmemiştim. Zaten hatırlamadığım için görmemiştim diyordum galiba.
"Defne beni hatırlamıyor musun?" dedi bir erkek.
"Yo adın ne ben seni hayatımd hiç görmedim"
"Ben mete defne beni gerçekten hatırlamıyor musun?"
"Hayır yalan söyleyecek değilim zaten biz ne oluyoruz ki"
"Sevgiliydik yani hala öyleyiz hatırlamıyorsun ama yani öyleydik"
"Ne sevgilimiydik"
"Evet"
                                                          Sıla yüksel...
Bu olanlara inanamıyorum defne beni hatırlamıyordu kızları (irem hariç),meteyi de hatırlamıyordu.
"Benim hava almam lazım" dedim
"Geliyorun dişi ayı" dedi bora sesi üzgündü ama sinirlerimi bozdu ayağına hafifçe çaktırmadan tekme attım.Ve çıktım borada beni takip ediyordu.
"Ne istiyorsun bir şey istiyor musun bak menüye" dedi bora.
"Bu durumda hiç bir şey istemiyorum" dedim sesim sert değildi.
"Peki bende almayacam"
Bir şey söylemedim öyle oturuyorduk.Hiç bir şey konuşmuyorduk sadece oturuyorduk
                                                       Mete karahan...
Nasıl yani neden ben neden?Defne nasıl beni hatırlayamaz. Onun suçu değildi ama anlamış değildim.Bu duruma çok kötü oldum çok..
"Ne oluyor" dedi doktor gelip.
"Hiç hiç bir şey" dedi defne.
"Defne hanım lütfen odaya dinlenmeniz lazım mete bey sizde odanıza lütfen" dedi doktor.
"Peki bye bye" dedi defne.
"Bye bye defne" sonra kolundan tuttum.
"Ne oldu"
"Ben sana hatırlatcam her şeyi"
"Teşekkürler" diyip yarım bşr gülümseme verdi bana sonra önüne dönüp odaya gitti.Defne'ye herşeyi hatırlatcam her şeyi aklıma o gün geldi.
"Ne oluyor sana ya? Ne bu ani atarlar?" demişti.
"Anlamıyorsun, değil mi? Anlasan da anlamamış gibi yapıyorsun" demiştim.
"Ne diyor" daha lafını tamamlayamadan sal elini alıp sol göğsüme götürdüm.Kalbimin nasıl attığını göstermek içindi.
"Bak," dedim. "Çok acıyor. Bu, fiziksel acıdan daha boktan acı ve ben ne yapacağımı bilmiyorum"
"Mete..."
"Kaçmaya çalışıyorum. Bu aptal histen kurtulmak istiyorum ama olmuyor! Bu şey sanki içten içe kemiriyor!"
"Sakin ol" demişti.
O günü hatırladım birden daha fazla düşünmek istemiyordum gözlerim dolmuştu çoktan odaya gelmiş yatıyordum ama uyumuyordum.Kalbim ağrıyordu çok hem de çok.
                                                     İrem doğan...
Hayır! Böyle bir şey olamaz bu olamaz! Kızlardan sadece beni hatırlıyordu defne. Oturuyordum ve sessizce ağlıyordum. Kimsenin görmesini istememiştim ama bu pek mümkün olmadı arda gördü yanıma oturdu.
"Ne olacak şimdi?" dedim titreyen sesimle.
"Her şey düzelecek" dedi "Merak etme defne herşeyi hatırlıyacak hatırlatacaz"
"Ümidimi kesmiyeceğim sizde kesmeyin" dedi elif o da ağlıyordu.
"Asla" dedim
"kızlar ağlamayın defneyi daha çok üzmek  mi istiyorsunuz güçlü olun dayanın ki defneye herşeyi düzgünce hatırlatalım" dedi su.
"Aynen ya" diyip gözyaşlarımı sildim ve dimdik ayağa kalktım.
"Ağlayıp bir çözüm bulamayız" dedim. Defne'ye herşeyi hatırlatacaktık bunu yapmak zorundaydık.
                                                           Devam edecek...