OKULDAN KAÇANLAR (ft. @storyteller)

GEZMEYE GELENLER

Gökayla (storyteler) birlikte bizi koydukları ingilizce sokağı diye bir ojul projesinde oturuyorduk.

Daha doğrusu Gökay oturuyordu fakat ben araya kaynadım ehehe.

Her neyse ben daha olacaklardan habersiz otururken okulun o zili çaldı. Gökayın projesi çarklı bir şeydi fakat gelir gelmez geçtiğim için görmemiştim daha.

Okul bittiğinden dersler boş geçiyordu. Bende Gökayın yaptığı bu projeye zaman geçirmek için gitmiştim.

Fakat çocuklar üzerimize koşmaya başladığında bu biraz değişti. Birden Gökayın fan-fan kulübü etrafımızda toplandı.

Bir sürü 5. Sınıf vardı ve hepsi çarkı çevirmek için sıraya girdiler. Neydi bu çarkın özelliği diyerekten çarka baktım. İngilizce bi şekilde gelecekle ilgili şeyler yazıyordu. You will travel around the world, you will bilmemne.

Çocuklar sıraya girmişti fakat tam bir pide sırası vardı. Çocuklar çarkı çevirirken ayrı bir eğleniyordu. Durduğunda ise çıkan şeyin güzelliğiyle çıldırıyorlardı.

Kötü bir şey yoktu zaten sadece iyi şeyler vardı yani tamamen eğlence üzerineydi. Fakat benim asıl kudurduğum çocukların bunların gerçek olduğunu sanmasıydı. Resmen çıldırıyordum.

Bir çocuk daha geldi fakat tipinden nasıl biri olduğu belliydi. Herkesi ite ite sıranın en önüne geldi ve zorla çevirdi. Geldiğinde ise "bu ne?" diye sordu. "Bu yaz tüplü dalış yapacaksın" dedim çünkü o çıkmıştı.

Çocuğun ise tepkisi şuydu: "yoo, yapmıcam". Bunu dedikten sonra biz mal mal arkasından bakarken

Her neyse. O sıranın birazdan bitmesi gerekiyordu fakat sıraya baktığımda ilerlememişti bile. Fakat asıl çıldırdığım farklı kişiler olmamasıydı. Aynı kişilerdi ve en az üçer kere çevirmişlerdi.

Sonra çevirenin tekrar sıraya girdiğini fark ettim. Off bu ne zaman bitecek böyle derken sonunda ders zili çalmıştı. Bütün veletler teker teker sınıflarına dağıldı.

Sonunda yalnız kaldığımızda Gökay sınıfa çıkalım dedi. Bende başımla okeyledim. Tam sınıfa doğru giderken 2 tane çocuk çantasıyla ingilizce sokağına girdi. Neden çantaları olduğunu çözemezken birden aklımda şimşekler çaktı.

Orası bizim hep kaçtığımız yangın merdivenleriydi. Oraya girdiğinizde çok rahat bir şekilde tellerden atlardınız.

Biz bunların kaçacağını anladık ve beklemeye başladık. Bunlar çok meraklıymış gibi sergiye bakıyolardı fakat biz kapının önünde duruyorduk.

Biraz sonra sıkılıp üst kata yöneldiler. Giderken ise duyduğum çocuğun ağzından tek bir kelime çıkmıştı;

- " Kaçamadık :( "