Fireborn (Dutch)

4. Paarse ogen

Helen voelde de koude grond onder zich. Terwijl ze rechtop ging zitten, kon ze nauwelijks zien waar ze was door de rook die de kamer vulde. Waar was ze en hoe was ze hier gekomen?

Alles om haar heen stond in brand, het maakte de kamer verstikkend. Het plafond begon langzaam in te storten en recht voor haar neus viel een grote brandende balk neer. De vonken schoten alle kanten op en Helen voelde hoe ze haar been in branden. Er was as in haar ogen gekomen waardoor ze nog slechter kon zien.

Hoestend stond ze op en in paniek zocht ze een uitgang, maar de enige deur die er was werd versperd door hoge vlammen. Ze probeerde het vuur om zich heen te ontwijken en hield in een poging niet al te veel rook in te ademen, tevergeefs een hand voor haar mond.

Het was al te laat toen ze nog een balk van het plafond naar beneden zag vallen, want ze kromp ineen van de pijn toen een brandend stuk hout op haar linkerbeen viel. Ze kwam weer op de grond terecht en probeerde met haar handen het hout van haar been af te halen, wat achteraf niet erg slim was. Het niet zo makkelijk als ze dacht, want de balk woog wel tien keer zoveel als zij. Na meerdere brandwonden opgelopen te hebben, kreeg ze het voor elkaar zich te bevrijden van het verpletterende gewicht op haar been.

'Help! Is daar iemand? Kan iemand me horen?!' schreeuwde ze. Nu ze bijna niet meer kon staan was om hulp roepen het enige wat haar nog zou kunnen redden.

Om haar heen knetterde het vuur alsmaar harder. Haar been was bebloed en overal op haar lichaam zaten brandwonden. Bij elke beweging vertrok ze van de pijn.

'Hallo!?'

Helen keek op en zag een vaag beeld van een klein meisje uit de nog onaangetaste kast in de hoek komen, ze kon niet ouder zijn dan vier. Verbaasd dat er nog een andere levende persoon zich in de instortende kamer bevond, keek Helen haar aan. Het meisje was op magische wijze nog ongedeerd. Hoe kon dat nou? Ze moet hier langer hebben gezeten dan Helen en toch mankeerde ze niets.

Het meisje strompelde snikkend op haar af, recht door het vuur. 'Ik weet niet wat er is gebeurd,' zei het meisje schuldig, 'dit was niet mijn bedoeling, ik was maar aan het spelen.'

Wat bedoelde ze daarmee? Dat Helen niet wist waar ze was of wat ze aan het doen was, oké, maar dit meisje was een ander geval.  Het was raar, want het leek alsof het gezicht van het meisje weggevaagd was, Helen kon alleen de structuur zien maar geen duidelijke ogen of mond.

'Hé, hé, hé, het komt goed,' zei Helen in een poging het meisje gerust te stellen. Ze klonk zelfverzekerder dan ze zich voelde, 'we komen hier wel uit.'

Het vuur begon zich om hun heen te krullen. Tot Helens verbazing vormde het een koepel dat hun beschermde van de rook en kwam het niet dichterbij. Hoewel de hitte steeds ondraaglijker werd en het huis nog steeds op instorten stond.

'Hoe heet je?' vroeg ze aan het meisje, nog steeds onder de indruk van de vreemde bewegingen van het vuur, het was fascinerend en iets dat ze nog nooit had gezien.

Het meisje keek Helen met haar grote ogen aan en deed haar mond open om iets te zeggen, maar werd onderbroken door een harde stem van buiten. Er was geen raam in de kamer en aangezien de stem erg dichtbij leek, zaten ze waarschijnlijk op de begane grond, bedacht Helen, opgelucht dat er hulp was gekomen.

De stem riep helaas onverstaanbare dingen en na een tijdje gaf Helen de hoop weer een beetje op. Het meisje zat naast haar aan haar nagels te pulken. Als het vuur niet om hun heen was gevormd, was Helen er zeker van dat ze dan al dood waren geweest.

Ze begon net zwarte vlekken voor haar ogen te zien toen de verkoeling van een waterstroom haar lichaam in trok. Het meisje daarentegen dook weg en verstopte zich in het vuur. Helen staarde haar aan terwijl de rook steeds minder werd. Ze hoorde nog meer stemmen en er kwam een nieuwe lading water over haar verwonde been. Ze kon het meisje nu wat beter zien. Had ze nou paarse ogen? Het meisje keek terug en zei iets dat Helen niet snel zou vergeten.

'Ik heet Helen,' zei ze terwijl ze voor de derde keer het water ontweek.

——————

Lol, I'm just gonna leave this here.

As always heel erg bedankt voor het lezen en het zou heel lief zijn als je wilde stemmen!

X Femke