SCHOOL 2016

Prologue

"Leia!!!" Nanginginig na ako sa takot ngayon. Hindi ko Alam kung anong paliwang ang sasabihin ko ngayon.

"SUMAGOT KA BAT NAGKAGANYAN ANG BOSES MO!?" Isa isang tumulo Ang aking mga luha sa tanong na yon.. Wala akong maisagot at alam ko na ang nagiisang dahilan ko ay hindi sapat na rason.

"SUMAGOT KA KUNG GUSTO MONG MAKASAMA NGAYON!"

"S-s-sumisigaw po ako. " I'm dead.

"Ano?" Patay na talaga.
"Sumisigaw po ako sa classroom kapag maingay yung classmates ko, kapag nagsasaway ako, pag hindi sila nakikinig. As a class president it's my duty to---"
"Tumahimik ka! Sa tingin mo sapat toh? Sapat ang rason mo? Napaka iresponsable mo! Alam mong may contest tayo sisigaw sigaw ka! Napakapabibo mo! Napaka!" Lalong bumuhos ang luha sa aking mata. Hindi ko kinaya yung mga salitang lumabas sa kanyang  bibig. Ansakit lang kase I tried my best.  I sacrificed everything for this group. Everything! "PAG HINDI NAAYOS YANG BOSES MO BUKAS HINDI NA KITA ISASALI PANIRA KA!LETSE KA! ANG TANGA MO!" Ok he already cross the line. I can't hold it anymore. He's about to open the door when I stand up and started to talk.
"Sir alam mo bang nahihirapan na ako. Alam mo ba na hindi lang ang grupong ito ang responsibilidad ko. I shout because I was responsible for our class peace. Sana naiintindihan nyo. Sana alam nyo na everytime na late ako ibig sabihin nun nagdidiskusyon kami ng mama ko. Na everytime na may lakad kami  mas pinipili kong mag practice na lang instead na magsaya at magpahinga. Alam kong sasabihin mong hindi mo namn kase kami pinipilit pero sir masaya kami dito masaya kami sa ginagawa namin kahit walang kalakip na pera ang pinaghihirapan namin. Masya na kami... Kaya sana iappreciate nyo yung effort namin at sana masaya din kayo sa amin. Sir I'm really sorry kung nakakabastos. But I can't hold anything I want to say. I'm so sorry." Kinuha ko ang bag ko at binuksan ko ang pinto bago paman ako makalabas hinarap ko siyang muli at sinabing "Hindi mo na ako kailangan isali sa contest kung ako lang din pala ang magiging dahilan Ng pagkabagsak ng grupo." Sabay tumalikod at agad nilisan ang silid.
Habang naglalakad ay pinupunasan ko ang mga luha ko na hindi parin tumitigil sa pag agos.
"Hindi ka dapat umiyak. Hindi para sa kanya ang luha mo matapang ka! Ok, matapang ka!" buti na Lang Gabi na at wala ng tao sa field kundi mukha na akong baliw dito.
Alam nyo kase naniniwala ako na sa kwento ng buhay ng isang tao laging may isang bida walang ibang bida sa kwento ko kundi ako. Ako LEIAZIA LEXIA G. KANLUNAN , THIRTEEN ! AT ETO ANG KWENTO KO!

AN: HI SANA NA ENJOY NYO YUNG PROLOGUE KO. AND I WILL TRY MY VERY BEST TO UPDATE ARAW ARAW ...
SANA SUPPORTAHAN NYO ....XIE XIE😀