YANLIZ ÇOCUK

KÖTÜ ANILAR

Hayatı karma karışık birçok insan vardır elbet ama benim hayatım bunlardan
çok daha farklı . Daha 3 yaşımdaydım annemi kaybettiğimde , küçük bir çocuktum
ölümün ne olduğunu bilmiyordum . En acı zamanımı ilkokulda yaşadım sanırım .
Herkesin annesi , babası vardı . Benim de bir babam vardı ama annem yoktu ,
annesizlik çok zordu . Öğretmenimiz ailemizle alâkalı sorular soruyordu . Babanız ne
iş yapıyor , anneniz ne işle uğraşmakta , hep böyle sorular . Hayır napıcaktılar ki
annemizin ne iş yaptığını ! O yüzden ilkokul dönemim beni epey yıpratmıştı ve bence ilkokul insanı yeni şeylere alıştırma basamağıdır . Böylece hayatımın nasıl kararacağı belli olmuştu .

İlkokul dönemim bitmişti , ortaokul dönemim başlamıştı . Korkuyordum , ortaokula geçtim diye değil annem hakkında konuşmaktan . Sadece kokusunu biraz hatırladığım , hakkında hiçbir şey bilmediğim annem hakkında konuşmaktan çok korkuyordum .
Çok gereksiz bir korkuydu , onlara sadece annem öldü onun hakkında hiçbir şey bilmiyorum desem yeterliydi ama insanoğlu işte ne olursa olsun hep bir endişe içinde .
Zamanımı müzik dinleyerek ve dans ederek geçiriyordum ama babam bile benim dans etmekten hoşlandığımı bilmiyordu . Aslında bu yeteneğimi annemden almışım . Babam bazen annem hakkında bir şeyler anlatırdı , dans ettiğini ve dans ederken öldüğünü bu şekilde öğrenmiştim . Babamla aramız hiç baba-kız gibi olmadı . Ne biliyim babam çok meşgul birisiydi , bana ayıracak pek vakti olmuyordu . Bu yüzden benim büyümemde en çok emeği olan teyzemdir . Teyzem beni kendi çocuklarından hiç ayırmamıştı ama
ben hiçbir zaman onlara sıcak davranamadım . Teyzemi çok seviyorum ama ona sevğimi
gösteremiyordum . Yine de teyzem sanki benim onu çok sevdiğimi biliyormuş gibi davranırdı .

Zaman çok hızlı geçiyordu , liseye başlamıştım . Keşke başlamasaydım dediğim zaman çok . Lise aşkları hayatımda en çok saçma bulduğum ama benimde başıma gelen bir şey . Sınıfımda değildi ama sınıfı bizim sınıfa çok yakındı . Okulun en çalışkanıydı .
Benim de derslerim iyiydi ama onun gibi insanlarla samimi olamıyordum . Okulun en popüler çocuğu oydu . Haliyle onu seven kişi sayısı da epey fazlaydı . İlkokuldan beri en yakın arkadaşım , tek arkadaşım , her şeyimi bilen , benim neden böyle olduğumu bilen ve aile dostumuz olan Ecem Su bile ona aşıktı . Tabi buna aşk mı denir yoksa hoşlantı mı bilemem . Herkes Ecem Su'ya Ece derdi . Bense ona sadece Su derdim . Çünkü kalbi berrak bir su gibi temizdi . Ona benimde o çocuğu sevdiğimi söyleyememiştim . Çünkü eğer ona bu durumu anlatsaydım kendini düşünmez ve benim için aradan çekilip bizi sevgili yapmaya çalışırdı . Bu yüzden ondan ilk sırrım bu olacaktı .