Gün Işığım (Zayn Malik)

Ayça ve Azra size sesleniyor ; 

Hey. Ayça ben :3 Arkadaşlar,biliyorsunuz ki artık Aslı ile anlaşamıyorduk. Sizin çok üzüldüğünüzü falan gördüm. Sağ olsun ablamda kabul etti yazıyoruz işte :') Ihm. *Umarız beğenirsiniz.*

Şarkıyla okuyun! Vote ve yorumlar eksik olmasın lütfen :')

*

Annemin sesiyle irkildim.

''Ariana Hazel! Hemen buraya geliyorsun.'' diye ciddi ses tonuyla yanına çağırdı. Bilgisayarı yatağıma bırakıp telefonumu elime aldım. Ah,lütfen. Teknoloji manyağı biriyim. Merdivenleri hızlıca inip salona ulaştım. Babam,bir koltuğa iyice yayılmış,annem bir sağa bir sola yürüyordu.

''Neler oluyor?'' dedim sorarca.

''Ah,çok önemli bir şey yok. Akşam misafirlerimiz var canım. Sadece misafirleri sevmediğini bildiğimden,söylemek istedim.'' dedi annem. Hala bir sorun vardı,belliydi.

''Gelenler teyzenler ve annen bunu söylemeye çekiniyor,'' diyen babama döndüm hızla. Kısacık bir duraksamanın ardından kelimelerin anlamı beynimde çılgınca dolanıyordu. Teyzemler? Misafirlerden sonra bir diğer sevmediğim şey o misafirlerin teyzemler olmasıydı!

''Hayır, hayır! Şaka yapıyor olmalısınız?'' diye sordum bu kez sorudan çok umut dolu sesimle. Teyzemler demek; dört tane evi talan eden canavar demekti. Bana cevap vermeyen babam oturduğu yere daha çok yayılıp televizyondaki belgeseli izlemeye devam ederken annem benden başka her yere bakıyordu.

Kaşlarım çatıklığını korurken yağmurluğumu alıp ayakkabılarımı giymeye başladım. ''Ben gidiyorum!''

Annem yanıma yaklaştığında,istifimi bozmadım. Teyzem olması problem değildi,ama 'ler' eki yanında başka birinin veya birilerinin olabileceği anlamına geliyordu. Misafirleri sevmiyordum,bir de tanımadığım insanlar mı? Hayır,ben almayayım.

''Ariana,ne yaptığını zannediyorsun? Derhal içeri geç!'' diye sesini yükseltti biraz annem. Ayakkabılarımı giydikten sonra ona baktım ve bir kaşımı kaldırdım.

''Bunu yapıyorum.'' dedim ve kapıyı açıp dışarı çıktım. Derin bir nefes aldıktan sonra,nefesimi geri verdim. Gerçekten neydi bunlar?

Telefonumu cebimden çıkardım ve en iyi arkadaşımı aradım. 2. çalışında telefon açıldı.

''Ariana?'' dedi Caroline sorarcasına. Sesim kötü çıkacaktı,buna adım gibi eminim.

''Care,müsaitsen sana gelmek istiyorum.'' dedim, ve tahmin ettiğim gibi oldu. Sesim berbat,iğrenç,kötü çıktı.

''Üzgünüm ama müsait değilim. Ailem geliyor.'' dediğinde başımı iki yana salladım. Yalan söylüyordu.

''Pekala,hoşça kal.'' dedim ve onun cevabını beklemeden telefonu kapattım. Böyle en iyi arkadaş mı olurmuş? Lafımı geri alıyorum.

Caroline tarafından ekilmiş olmanın verdiği tuhaf duygularla yürümeye başladım. En yakın arkadaşım bile bana bu kadar kolay yalan söylüyorken kime güvenebilecektim? Ayağımın önündeki taşa vurup ileriye doğru giderken çizdiği yolu izledim. Başımı kaldırdığımdaysa en az gökyüzü kadar mavi olan denizi gördüm. Ayaklarım beni yine sahile getirmişti. Her canım sıkıldığında olduğu gibi. Yeniden.

Banklara doğru ilerlerken kafamı bir sağa bir sola çeviriyordum. Ancak bir köpek görünce takıldım. Bir dakika,o koşarak buraya mı geliyor?

Gözlerimi kırpıştırıp yeniden baktım. Sahiden bana doğru geliyor! Etrafa bakıp sahibi olup olmadığını anlamaya çalışırken havlamasını duymamla arkama dönüp geldiğim istikamete doğru koşmaya başladım. Bu kez daha büyük bir hevesle havlayan köpeğin sesi daha yakından gelince dudaklarımdan dökülen çığlığa engel olamadım. Eğlence çıktı köpeğe de, iyi mi?