Merhaba ben Alper. Babam öleli 5 yıl olmuştu ve ben 14 yaşıma geldiğimde babasız olmanın acısını çok daha iyi anlıyordum. Annem ile birlikte küçük ama mutlu bir dünya kurmuştuk kendimize. Tek kusurum şizofren olmamdı. Ama ona rağmen yeni taşınğımız mahallede bir çok arkadaş edinmiştim. Mehmet, Can ,Can'ın kuzeni , Merve ve daha birçoğu. Onlarla her gün belirli saatlerde buluşuğ eğelenceli dakikalar geçiriyorduk. Onlarla o kadar eğleniyordum ki ; anlatamam. Çünkü bana da normal bir insanmışım gibi davranıp her çevreye , her ortama beni de alıyorlardı. Yine evde tek oturduğum bi günde aklıma tek dışarı çıkmak geldi . Arkadaşlarımla her zaman oturduğumuz parkta gördüm onu. O kadar güzeldi ki bir süre çevresinde gezinip beni fark etmesini umdum. Ama bana hiç bakmıyordu zaten bakmasını da beklemezdim. Tam umutsuzlupa kapılmak üzereyken son bir cesaretle yanına yaklaştım ve oturabilirm iyim diye sordum. Deniz mavisi gözleriyle bakıp bir tebessümden sonra oturabilirsiniz dedi. Kalbim heyecandan deli gibi çarpıyordu. Ne söyliyeceğimi bilmiyordum. Sonra kısık bir sesle adım Alper dedim. Bana dönüp Merve dedi. Bir süre sohbet ettik ve benimle sohbet eden ilk kızdı diye bilirim çünkü çok saldırganımdır ve annem ve dışındaki herkese... Bir süre sohbetten sonra telefon numaralarımızı birbirimize verip ayrıldık. Akşam olanları anneme anlattım. Annem gözümdeki mutluluğu görünce çok sevinmişti. Aradan 3 ay geçmişti. Merve benden uzaklaşmaya başlıyor gibiydi. Artık ne telefonlarıma ne de mesajlarıma cevap vermiyor , görüşelim dediğimde sürekli bir şeyler uyduruyor ve bunun gibi daha bir sürü şey ... Artık her zaman bunu düşünüyordum acaba buda mı hayaldi ? Yine mi gerçek aşkı bulamamışdım. Benim durumumda iyice düzelmişti artık normal insanlar gibiydim. Bugün bu konuyu arkadaşlarıma anlattım. Konuştuk onlarla bu konuyu Merve'ye anlatmamı söylediler. Bende dayanamadım . Merve'ye mesaj atıp çok önemli bir konu olduğunu acilen buluşmamız gerektiğini söyledim. Merveyle hemen buluştuk. Çok önemli bi konu olduğunu söyledim ve konuyu açıkladım ona. O bana artık bunu seninle konuşmam gerek dedi ve çok korkmuşdum ayrılırsak yaşayamazdım çünkü çok bağlanmıştım. Ben bunları içimden söylerken birben ben hastayım dedi. Bir oh çektim ilk önce ben grip felan sanmıştım sonra aniden kanserim dedi. İşte o zaman yıkılmıştım. İlk önce hiç bir şey söylemedim. Öylece kalakaldım. Mervenin ağlıyor olduğunu gördüm. İyice kendimden geçmiştim. Merve bunun için ayrılmamız gerek deyince daha da kötü olmuştum. Kalkıp elveda deyip gitti. Artık hayatta yaşamam için bir sebebin olmadığını düşündüm ve annemin ''Alpeeer Kalk Artık!'' demesiyle uyandım. Meğersem Rüyaymış Amk.
