On My Way

Proloog

Ze staarde door het raam naar buiten. De lucht was helder blauw met enkele dunne wolken. Ze probeerde er vormen in te zien, net zoals ze deed toen ze kind was. Maar dit keer ontbrak haar de fantasie. Ze keek links van haar, waar de bestuurder geconcentreerd naar de weg aan het kijken was. Ze kende de man niet. Hij had zijn iets gekrulde haar in een knotje gedaan. Zijn huid zag er uit als dat van een alcoholverslaafde, toch wist ze dat hij geen alcohol had gedronken. Ze had zich aan het begin van de rit al verbaasd over hoe keurig deze man reed. Hij keek even naar rechts, waardoor ze een ongemakkelijk moment van oogcontact hadden. Snel keek ze weer voor zich uit. Ze vroeg zich af waar ze dit keer naartoe gebracht zou worden. Al lange tijd geleden had ze geleerd dat vragen stellen niet hielp, sterker nog, de rit zou er een hel van worden. De mannen praatten nooit. Het leek soms wel alsof ze een andere taal spraken. De taal van het vechten spraken ze duidelijk wel. De keren dat ze niet meewerkte of te veel vragen, volgens hun, stelde, had ze dat geleerd. Nu laat ze het wel uit haar hoofd om zich ermee te bemoeien. Zitten en stil zijn, dat was haar tactiek. Dat zou haar tactiek altijd blijven, ze kon er immers niks aan veranderen toch?

De auto stopte voor een vervallen hek dat werd open gemaakt door een breed gebouwde man. Ze kon niet veel zien, de zon was al onder gegaan en de lampen van de auto waren uit gezet. Ze schrok van haar portier, dat ruig werd open getrokken. Show time.