Дахиад л...
Дахиад л түүнийг бодож байна.
Дахиж хэзээ ч дурсахгүй гэсэн мөртлөө
Дахиад л түүнийг бодож байна.
Энэ бүхэн яагаад ингэж эргэвээ хайртай хүнтэйгээ хамт байх энэ орчлонгийн хамгийн том жаргал мөртлөө харсаар байж хамт байж чадахгүй байх нь амьдийн там юм даа. Өөрийгөө ч умартан түүнийг хайрласан ч түүнд багадсан бололтой эсвэл ихэдсэн...
Гэхдээ тэрэнд хэзээ ч гомдож эсвэл уурлаж байсангүй ямар ч утга учиргүй, уйтгартай амьдралд минь утга учир, ямар ч саргүй шөнийн тэнгэрийн сар нь од нь болж гэрэлтсэн юм шүү дээ...
Шинэ өгүүллэг эхлүүллээ.
