She's Special | GirlxGirl

1.5

-Multimedya Raven-

Clarke

Alarmımın sesine söverek uyandım. Elim yatağın içinde telefonumu bulmaya çalışıyordu. Bir insan yatağın içinde nasıl telefonunu kaybeder anlamıyorum. Hah burada! Alarmı erteledim. Yavaşça gözlerimi açtım. Oturur pozisyona geldim.

Günlük rutinimi yaptım. Duş, giyinmek, dişler. Merdivenlerden inmeden önce telefonumu kontrol ettim.

Annem işteydi. Kahvaltı hazırlamaya üşendiğim için kahvaltı etmeyip çabucak evden çıktım.

Okul park yerine vardım ve Lexa'nın beni beklediğini gördüm.

"Erkencisin." dedim. Okul çantamı arabanın arkasından aldım. Lexa genelde geç kalırdı.

"Evet bugün biraz erken oldu."

Alaycı ses tonumla "O kadar mı özledin beni?" dedim.

"Aslında başkasıyla buluşacaktım ama henüz gelmedi, yani sana kaldım."

Samimiyetsiz bir kahkaha attım. "Sıkıştın desene." Diğerlerinin oturduğu yere yürüdük.

Octavia otururken bizi selamladı.

Aynı anda bizde ona cevap verdiğimizde birbirimize bakıp tebessüm ettik. Sadece Raven ve Octavia buradaydı.

Raven "Ee özlemişsindir bizi. Hafta sonu eve gitmemeni sağlayan şey ne oldu?" dedi.

Onlara babamın kazası hakkında öğrendiğim gerçekleri anlattım ama arabayı Lexa'nın babasının sürdüğünü ve geçmişimiz hakkında bir şey söylemedim.

"Özür dilerim evde değildim Clarke. Beni aramalıydın anında yanına gelirdim."

"Sorun değil." Gülümsedim.

Octavia'da özür diledi. "Arasaydın ben de eve gelirdim ama sen başkasında teselli bulmuşsun zaten. Bellamy."

Lexa'ya baktığım da anlamamış bir ifadeyle Octavia'nın söylediklerini dinliyordu. Ona Bellamy'le olanları söylememiştim. Umarım Bellamy de Octavia'ya her şeyi anlatmamıştır.

"Öpüştüğünüzü duydum. Bu tekrar bir araya geleceksiniz mi demek oluyor?" Sırıttı.

Tabii ki söylemişti. Lexa'ya baktığımda duygusuz görünüyordu ve yüzüme bakmıyordu.

"Biriyle buluşmam gerekiyordu, unutmuşum. Sonra görüşürüz." diyerek Lexa yanımızdan ayrıldı.

Siktir! Her şeyi batırmıştım. Tekrar Octavia'ya dikkatimi verdim.

"Hayır bir daha bir araya gelmeyeceğiz ve o beni öptü Octavia." Sesimin sertliğinden öfkeli olduğum anlaşılıyordu.

"Sanırım Bellamy bir şansınız daha olduğunu düşünüyor. Ona karşılık verdiğini söyledi."

"Berbat haldeydim ve evet onun öpücüğüne karşılık verdim. Şu ansa pişmanım." Daha da öfkeli gözüktüğümün farkındaydım. "Neden hiç kimse kararımı kabul edemiyor? Bellamy'le olmak istemiyorum. Bellamy'i sevmiyorum!"

Kalkıp gitmek için ayaklandım. Arkamı döndüğümde Bellamy arkamda duruyordu.

"Bell, ben-" konuşmama izin vermeden hızlı adımlarla yanımdan geçti. Bugün mükemmel gidiyordu gerçekten harika! Önce Lexa'yı şimdi de Bellamy'i üzdüm ve gün daha yeni başlıyor.

Lexa'yı bulmak umuduyla yürüyordum, Bellamy için sonra endişelenebilirdim.

"Clarke." Raven bana seslendi ama dönüp bakmadım. Lexa'yı bulmam gerekiyordu.

"Nihayet bulabildim seni." Gülümsedim. Olanları konuşmak istiyordum. Cevap vermedi. "Lexa ben Octavia'nın söylediği şeyler için üzgünüm."

"Üzgünsün öyle mi Clarke? Aynı gün içerisinde gidip eski erkek arkadaşını öpüp gecesinde benimle birlikteydin. Ben de bunu öğrendiğim için üzgünüm."

"Ben- Sana kendim söylemeliydim." O göstermemek için çabalıyordu ama gözlerinde acıyı görebiliyordum.

"Önemi yok Clarke. Sonuçta birlikte değiliz. Biraz eğlendik ve şimdi gerçekliğe dönme vakti." Kapıyı kapatırken bana dönüp "Hoşça kal Clarke." dedi.

Kısa süreli bir şok geçirmiştim. Biraz eğlendik. Bundan daha fazlası vardı ve onun da aynı şeyleri düşündüğünü biliyordum.

Tuvalete doğru koşmaya başladım. Göz yaşlarım yüzümden süzülüyordu. Her şey çok güzeldi ve ben her şeyi mahvettim.

Gözlerimin kızarması ve şişmemesi için ağlamamı durdurmaya çalıştım.

Zil çaldı ve birinci dersime doğru gidiyordum. Günümü okulda geçirmek istemiyordum ama zorundaydım.

Öğle yemeği için kantine indim. Lexa ve Bellamy'i bulup konuşmam gerekiyordu. Hangisini önce bulursam konuşacaktım.

Bellamy'i gördüm.

"Bellamy." Beni duydu ama durmadı yürümeye devam etti. Arkasından koşup kolundan yakaladım. "Sadece dinle beni tamam mı?" Durdu. "Bak ben olanlar için üzgünüm. Cumartesi günü öpücüğüne karşılık verip sana umut vermemeliydim."

"Seni kaybetmek istemiyorum Clarke."

"Kaybetmeyeceksin. Ben her zaman senin için burada olacağım ama arkadaşın olarak."

"Clarke seni seviyorum. Her zaman sevdim."

"Biliyorum Bellamy. Ama ben seni, senin beni sevdiğin şekilde sevemiyorum. Özür dilerim." Bunu söylemek ona her ne kadar acı verse de duyması gerekiyordu. Tekrar birlikte olamayacağımızı anlaması gerekiyordu.

Başını sallayıp yanımdan ayrıldı. Ona benimle arkadaş olmak isteyip istemeyeceğine karar vermesi için biraz zaman tanıdım.

Lexa'yı bulamadım ve bu sabah olanlar hakkında özür dilemek için Raven ve Octavia'nın yanına gittim.

"Rae, O bu sabah için özür dilerim."

Cevap vermeden önce birbirlerine baktılar. Octavia,

"Ben de özür dilerim Clarke. Bir şey dememeliydim. Söz veriyorum bundan sonra bunun hakkında konuşmayacağım."

"Teşekkür ederim." Bana kızgın görünmüyorlardı. Masada ki eksikliği yeni farketmiştim. "Lincoln ve Monty nerede?"

Raven "Monty ailesini ziyarete gitti ne zaman döneceğini bilmiyorum." dedi.

"Lincoln kendi hissetmiyordu o yüzden gelmedi."

"Umarım iyi olur."

"Yakında iyileşir. Biraz abartıyor." güldü. "Lexa nerede?"

"Onu görmedim, bilmiyorum. Bizimle oturuyor ama sakıncası var mı?"

"Hayır, Lexa'yı seviyorum." Raven bunu dediğinde rahatladım.

"Benim için de sorun yok. Futbolda bana bir kaç hareket öğretebilir." Octavia gülümsedi.

Güzel ikisi de Lexa'yı sorun etmiyordu. Umarım hala benimle oturmak ve benimle olmak istiyordur.

Ona mesaj atmaya karar verdim.

Ben: Lexa açıklamama izin ver.

Cevap vermedi. İngilizce sınıfına erken gitmeye karar verdim. Ders başlamadan onu yakalayıp konuşmayı umuyordum.

Zil çaldı ve ben sınıfın dışında bekliyordum. Lexa hala ortalıkta yoktu.

Bay Kane'in sesiyle irkildim. "İçeri geliyor musun yoksa tüm ders burada mı olacaksın Clarke?"

Lexa İngilizce dersine gelmedi ve günün geri kalanında onu görmemiştim. Okuldan erken çıkmış olmalıydı.

Buralar 1K olmuş herkese teşekkür ederim! Diğer hikayeye profilimden ulaşabilirsiniz. Oy vermeyi unutmayıın💜 Renkli kalın🌈