Φύλλο στον άνεμο

Κεφάλαιο 1

Άλλο ένα κρύο πρωινό. Σηκώθηκα με κακή διάθεση και τυλίχτηκα με την κουβέρτα ενώ καθόμουν στο κρεβάτι, με τις σκέψεις μου να ταξιδεύουν στο νησί. Πόσο μου έλειπε το νησί κάτι τέτοια κρύα πρωινά. Σχεδόν μύριζα την θάλασσα και άκουγα τα κύματα να σκάνε στα βράχια. Τότε είναι που κατάλαβα, ότι αυτό που άκουσα να σκάει, είναι η χιονόμπαλα που πετούσε ο Μαξ στο παράθυρο για να κατέβω. Ποιος τον άκουγε πάλι, αν του έλεγα πως όχι απλά δεν είμαι έτοιμη, αλλά πως το αριστερό μου μάτι κοιμάται. Ακόμη. Σηκώθηκα με μεγάλη δυσκολία και πήγα στο παράθυρο για να αντικρύσω το γεμάτο ενόχληση βλέμμα του, όταν με είδε με τις πιτζάμες.

Ήρα: «Το ξέρεις ότι έχω κουδούνι, έτσι δεν είναι;», του είπα νυσταγμένα.

Μαξ: «Το οποίο και δεν ακούς ποτέ! Είμαι σίγουρος πως ονειροπολούσες πάλι! Πολύ ελπιδοφόρο να σε βλέπω με τις πιτζάμες ενώ είχαμε ραντεβού πριν...ακριβώς 10 λεπτά. Οι ελληνικές σου συνήθειες δεν λένε να σε εγκαταλείψουν, ακόμα και μετά από 5 χρόνια! Πλύσου, ντύσου και κατέβα. Η Φράνκα θα πιει όλη την παραγωγή καφέ της Βραζιλίας, αν καθυστερήσουμε κι άλλο.»

Αν και δεν με έπαιρνε να κάνω γαλιφιές, του έδειξα το στεναχωρημένο πρόσωπο μου, με την ελπίδα να ηρεμήσει, μα δεν φαίνεται να τον συγκίνησε ιδιαίτερα, αφού έσμιξε τα φρύδια του δείχνοντας μου το ρολόι του.

Έκανα ένα καυτό μπάνιο και απολάμβανα τους υδρατμούς στο μπάνιο, καθώς ξέπλενα τα μαλλιά μου. Τα στέγνωνα και τα χτένιζα ταυτόχρονα και προς απογοήτευση μου είδα στον καθρέφτη πως οι μπούκλες μου έμοιαζαν περισσότερο με προβιά παρά με γυναικεία κόμη. «Εξαιρετικά», μονολόγησα. Μετά από πολύ παίδεμα, να κάνω τα μαλλιά μου να στέκονται σε έναν κότσο, χωρίς να μοιάζω σαν σκατζόχοιρος, ντύθηκα ζεστά και φόρεσα τις ωραιότατες γούνινες κάλτσες μου, γελώντας, σκεφτόμενη πως αν η αδερφή μου ήταν σε μια γωνιά και με έβλεπε θα μου έλεγε ότι ντυνόμουν λες και θα πήγαινα για εξόρμηση στον βόρειο πόλο. Αποφάσισα να μην βαφώ, γιατί είχα ήδη αργήσει. Με μεγάλο ζόρι κατάφερα να κλείσω τις μπότες μου χοροπηδώντας στο σαλόνι, άρπαξα κασκόλ, μπουφάν και κλειδιά και κατέβηκα τις σκάλες γρήγορα για να γλιτώσω λίγα δευτερόλεπτα από τα 25 λεπτά που είχα ήδη καθυστερήσει.

Με το που άνοιξα την κεντρική πόρτα, ένιωσα τις χιονονιφάδες να μου χαϊδεύουν το πρόσωπο και να μου παγώνουν την μύτη επίσης. Παραπονιέμαι για το κρύο, αλλά η αλήθεια είναι πως αν απολαμβάνω κάτι στο Μόναχο, είναι ο χειμώνας και τον τρόπο που το χιόνι στολίζει τα πάντα κάνοντας την πόλη να μοιάζει παραμυθένια. Ταρακούνησα το κεφάλι μου για να ξεφύγω από τις σκέψεις μου και έτρεξα προς το αυτοκίνητο του Μαξ, δίχως να υπολογίσω πως οι δρόμοι είχαν μεταλλαχθεί σε παγοδρόμιο, με αποτέλεσμα να γλιστρήσω προς τα πίσω. Στα δεύτερα της πτώσης μου, σιχτίριζα τον εαυτό μου και την ευφυία μου και ήδη ένιωθα το κεφάλι μου να πονάει, πριν χτυπήσει πάνω στο περβάζι. Κατά έναν περίεργο τρόπο όχι μόνο δεν πόνεσα, αλλά έτσι όπως ήμουν σαν αστερίας απλωμένος πάνω στον δρόμο, παρατηρούσα ένα πλαστικό ποτήρι να πέφτει καταπάνω μου και το χτύπησα με το χέρι μου, με αποτέλεσμα να πέσει ακριβώς πίσω από το κεφάλι μου.

Γελούσα περήφανα που την γλίτωσα, η μιλιά μου όπως κόπηκε μόλις έκανα να σηκωθώ και κατάλαβα πως είχα πέσει πάνω στον ωραιότερο άνθρωπο του πλανήτη.

«Νομίζω πως η ιδέα σας να τρέξετε πάνω στον πάγο δεν ήταν και πολλή έξυπνη! Όπως και το να κρατηθείτε από το παλτό μου και να σπρώξετε τον καφέ πάνω μου!», γρύλισε εκνευρισμένος.

Να κρατηθώ από το παλτό του;

«Με συγχωρείτε! Ειλικρινά δεν το έκανα επίτηδες, φαίνεται πως αντέδρασα αντανακλαστικά. Πω πω χάλια έγινε το παντελόνι σας. Και το παλτό σας σκίστηκε. Και ο καφές λέρωσε το σακάκι σας» του είπα με μια ανάσα τρίβοντας τον λεκέ με την άκρη του πουλόβερ, λες και θα έφευγε. «Ειλικρινά χίλια συγγνώμη! Ξέρετε έχω αργήσει και ο Μαξ θυμώνει όταν αργώ και τώρα με περιμένει στο αυτοκίνητο και σίγουρα γελάει με την απροσεξία μου και θα τα ακούσω και από την Φράνκα, που περιμένει ήδη μισή ώρα και θα μου πει πάλι Ήρα, συγχαρητήρια το έκανες το θαυ...» για μια στιγμή σταμάτησα να μιλάω και συνειδητοποίησα πως με είχε πιάσει λογοδιάρροια. «Με συγχωρείτε» του είπα για μια τελευταία φορά ενώ άπλωσα το χέρι μου για να σηκωθεί και του χάρισα ένα χαμόγελο, καθώς απομακρύνθηκα με ντροπή.

Μαξ: « Ήρα στο ορκίζομαι, χαλάλι που άργησες μετά από αυτήν την παράσταση.» είπε ξέπνοος από τα γέλια.

Τον κοιτούσα να γελάει, φανερά ενοχλημένη. «Καλά δεν ντρέπεσαι; Γιατί δεν ήρθες να με βοηθήσεις; Εσύ φταις! Εξαιτίας σου έτρεξα! Ήρα έχουμε αργήσει και Ήρα έχουμε αργήσει. Ορίστε, τι κατάλαβες τώρα; Ρεζίλι έγινα!»

Ο Μαξ μου έριξε ένα βλέμμα μετάνοιας, συνεχίζοντας να γελάει και έβαλε μπρος το αυτοκίνητο. Και ενώ το αμάξι τσουλούσε δειλά πάνω στο δρόμο, κοίταξα πίσω μου για να δω πόσο θυμωμένος ήταν ο παρ ολίγον τραυματίας μου και εκείνος...γελούσε; Χαμογέλαγε και μας κοιτούσε να απομακρυνόμαστε. Χώθηκα βαθιά στο κάθισμα για να μην με βλέπει και ένιωθα τα μάγουλα μου να έχουν πάρει φωτιά από ντροπή. Ούτε το όνομα του δεν ρώτησα...Ποιος είσαι μυστηριώδη τύπε με τα υπέροχα μάτια;