Εδώ και δύο χρόνια , νιώθω μια κλήση προς την χιπικη ζωή.
Όλα άρχισαν πριν τρία χρόνια όταν επισκέφτηκα με το Λύκειο μου τα Μάταλα Κρήτης.
Το έχω πει σε πολλούς ,λίγοι με παίρνουν στα σοβαρά και ακόμα λιγότεροι με πιστεύουν.
Με το που πάτησα το πόδι μου στην αμμουδενια παραλία, με κατέκλυσε ένα αίσθημα απίστευτης γαλήνης . Ένιωσα ότι ανήκω εκεί . Το μέρος μου φάνηκε τόσο οικείο, λες και είχα ξανά βρεθεί σε αυτή την τοποθεσία .
Από εκεινη την ημέρα και ύστερα , τα στοιχεία χιπη που έκρυβα μέσα μου από πριν , άρχισαν να βγαίνουν στην επιφάνεια , σιγά σιγά.
Έπρεπε να περάσουν δύο χρόνια για να καταλάβω ,ότι ναι μεν μου αρέσουν τα λουλούδια, είμαι φιλειρηνιστης , κατά του ρατσισμού και των διακρίσεων, αλλά δεν μπορώ να συμβαδίσω με την ζωή των Χιπι αλλά ουτε και με τα πιστεύω τους.
Για παράδειγμα, αν δεν κάνω κάτι μέσα στην μέρα , αν κάθομαι αραχτη όλη την ώρα , δεν αντέχω ! Πνίγομαι, στεναχωριέμαι , βαριέμαι και εν τέλη δεν χαλαρώνω καν .
Έπειτα, είμαι τις άποψης ότι όταν θες να συμβάλλεις κάπου , πράττεις. Δεν περιμένεις το θαύμα απλως να συμβεί .
Και τέλος , το μπάνιο είναι σημαντικό για την ζωή και βοηθάει στην αρμονική συμβίωση σου με τους άλλους .
Σήμερα , τρία χρόνια μετά , επισκέφτηκα τα Ματαλα. Ήρθα για να περάσω ένα πανέμορφο τριήμερο και ήδη εχει περάσει η πρώτη μερα , βαδιζοντας με γοργά βήματα προς το τέλος τις δεύτερης.
Το μέρος συνεχίζει να αποπνέει μια τεράστια ηρεμία ,παρόλο που έχει κόσμο.
Το περίεργο είναι ότι εγώ και η φίλη μου ενκλιματιστηκαμε γρήγορα. Ήδη από την πρώτη μέρα μου λέει δεν πιάνω σαπούνι στα χέρια μου και πριν λίγο δηλώσαμε πως θα κάνουμε μπάνιο στο ντουζ αύριο ( κάνουμε στην θάλασσα ) .
Επίσης , αυτό είναι μια πολυ καλή λύση , ώστε να αποφύγουμε τις ντουζιέρες. Είναι λίγο βρώμικες...
Κατά τα άλλα , ζω στο έπακρο τι πάει να πει χίπης.
Αραλικι, θάλασσα , φιλοσοφία, ροκ μουσική και στο τέλος της ημέρας , ώστε να μην βαρέθηκε ακολουθεί αραλικι, αλλα στην θάλασσα αυτή την φορά , χαζεύοντας τα αστέρια .
