"Jihyo, bunlarda pek iyi değilim biliyorsun, saçmalarsam sakın bana kızma. Senden özür dilerim, bu kadar çok dikkatsiz olduğum ve senin sevgini görmediğim için. Ama bunu bana daha önce söyleyebilirdin. O zaman bunları çok daha iyi konuşurduk. Ben de seni seviyorum Jihyo. Bunu bu kadar geç fark ettiğim ve Nayeon'a engel olamadığım için özür dilerim. Mektupların onun eline gideceğini kim bilebilirdi ki? Senin bu durumda olmana neden olduğum ve yine bencil davranıp sana seni seviyorum dediğim için özür dilerim."
Jeongyeon gözündeki yaşları sildi ve Jihyo'nun elini tutmaya devam etti. Kapı tıklanınca ayağa kalktı.
"Yarın yine geleceğim merak etme."
Odadan çıktı ve üzerindeki yeşil tulumu çıkardı.
"Hanımefendi, bir haftadır her gün aynı şeyleri söylüyorsunuz. Neden?"
"Hani derler ya uykunda bir şeyi dinlersen hep aklında kalır diye. Onun da hep aklında kalmasını istiyorum söylediklerimi, hiç unutmamasını."
Hemşire onaylar gibi bir kaç mırıldanma çıkardı.
"Yakın zamanda ameliyata alınacak hasta. Eğer iyi geçerse hasta en geç beş gün içerisinde uyanacak. Merak etmeyin lütfen."
Jeongyeon yanında onunla konuşan hemşireye baktı. İsimliğini okudu.
"Teşekkürler Yugyeom. Zaten biliyorum, o uyanacak. Beni bırakmaz o, değil mi?"
Merhaba! Kötü yerde bitti diyeceksiniz ama merak etmeyin, ikinci bir kitap gelecek. Ama hep bölüm atamam, fırsat buldum mu 3 bölüm atacağım. Umarım bunu beğenmişsinizdir. Sizleri seviyorum <3
