Oldukca uzun bir seneden sonra özgürdüm.Liseden mezun olmuş bir genç kızdım. Aslına bakarsanız birazda üzülüyordum. Okula gidemiyeceğim için falan değil tabikide. Artık liseli çıtır kız değildim.Bir fantezim kalmamıştı anlayacağınız sadece bir kızdım işte.
Üstelik aşk acısıylada yeni tanışıyordum. Pek üstüme oturduğu söylenemez daha çok kaldıramadım gibi.Ama insan yeni acılarla karşılaşınca eskiden ağladığı şeylerın bir önemi kalmıyor.Yada yeni acılar eskisinin yerini alıyor.
Daha yolun başındaydım.Aşık oluyorum derken kendimide kaybetmeye başlamıştım. Hakkını vermek gerekirse ona aşık olmamak elde değil. Benim baktığım yerden kusursuzdu.Zamanla gözüm açıldı. Onu sevmiştim ilk kez birine böyle bakmıştım iyi biri olmak zorundaydı bunu hakediyordum.Ama kalpte yanılabiliyormuş. Her zaman doğru insanı sevemiyormuş demek.
Aslında o da herkes gibiydi. Benden biraz büyüktü. 1.90 boylarında kumral, top gibi burnu olan,uzaktan bakıldığında sertmiş gibi gözüken, bir güldüğünde dünyaları veren, diğer dişlerinden daha uzun olan köpek dışıyle beni kendine çeken bir mıktatıs gibiydi.Çoğu zaman espiri yapar, ufak tefek taklitlerle sempatikliğine sempatiklik katan biriydi.Gitarda çalar beyefendi ayrıca bestede yapıyorlarmışmışmışmış.Ona romeo diyeceğim. Ah romeo ahhh.
Bana gelicek olursak 1.75 boylarında sarışın 6. hissi kuvvetli olan, garip garip batıl inançları olan ve inandığı şeylerin peşinden sonuna kadar gidebilen az konuşan ama çok yazan biriyim.
ve buda benim hayatımın kısa bir hikayesi...
