Siyahtan Korkma

Bölüm. 2

Kendimi anlatayım size. Ben Elis. Elis Kahraman. 19 yaşındayım ve İzmir'de yaşıyorum. Ailemle beraberim. Ailem. Ne güzel söz ama. Keşke normal bir ailem olabilse. Keşke. Annem. Merve Kahraman. Ben daha 8 yaşındayken psikolojik sorunları olan Merve Kahraman. Hatırlıyorum. Annemin psikolojik sorunları olmadan öncesini hatırlıyorum. Güzeldi ,  cidden güzeldi. Her şey yolundaydı. Babam dışında. Babam beni asla sevmedi. Asla. Hani kızların ilk sevgilileri ilk kahramanları babaları olur ya inanmıyorum ben ona. Belki de görmediğim için bilmiyorum. Bana hep acı oldu. Asla benle igilenmedi. Ben 7 yaşındayken başladı her şey. Babam anneme soğuk davranıyordu. Hani şu çok sevdiği Merve Kahraman'a. Bir gün eve bir kadınla geldi. Arkadaşı sanmıştım. Annemi oturttu karşısına ve beni odama yolladı. Merak ettim. Dinledim gizlice. Annemi sevmiyormuş ,  ona olan sevgisi bitmiş. Hayatına yeni bir kadın da almış. Adı Selin. Çok güzel alımlı bir kadın. Annemin neyi eksik diye düşündüm. Babama fazla değer vermiş. O gün tüm her şeyini topladı aşağıya indi ve benim suratıma senden nefret ediyorum der gibi baktı. Annem çok yalvardı. Ağladı , dağıttı ,  kırdı. Ama nafile. Kızımız ne olacak dedi babama. O benim kızım değil dedi tükürürcesine. Gözlerim dolmuştu. 7 yaşında bir çocuğa senden nefret ediyorum demek nr kadar gurur kırıcı bir şey . Ağladım. O gece tüm gün ağladım. Babamın gidişine değil. Beni bir kez olsun sevmeyişine ağladım. Sonra annem günden güne kötü olmaya başladı. Teyzemin yanına yerleştik bir süre. Teyzem bizim her şeyimizdi. Annemin,  bizim teyzemden başka kimsemiz yoktu. Annem babama kaçtığı için dedem ve anneannem onunla bir daha konuşmayacağına yemin etti. Teyzem her zaman bizim yanımızdaydı. Ne olursa olsun annemi her şeyiyle kabul etti. Ve tabi beni de. 3 sene kadar halamın yanında kaldık. Ben 10 yaşıma geldiğim zaman annem iyi olduğunu söyleyip eski evimize taşınmamış gerektiğini ,  teyzeme çok yük olduğumuzu anlatmıştı bana. Kabul ettim. Annem iyi olduğunu söylüyordu ama değildi. Merve Kahraman çökmüştü. Gözle görülür bir şekilde hem de. O eve geri döndüğümüzde annem salonda durdu. Etrafına baktı. Yinr gözleri dolmuştu. Anneme çok iyi bakıyordum. Artık her şeyi idrak edebilecek yaşa geldiğimi düşünüyordum. Çocuk değildim. Asla oyuncak bebeğim olmadı. Hep yalnız başıma odamda otururdum.