Temiz yüzlü tatlı bi kadın çıktı içeriden fakat yüzündeki ifadeden pek de iyi şeyler olmadığını anlayabiliyodum. Titremeye başladım ki bunu ukala da farketmiş olucak elimi eliyle kapladı anlaşılan sakin olmam için . Ismini yaka kimlik kartından okuduğum doktor Yeşim hanım kafasını aşağı eğip konuşmaya başladı.
-Üzgünüm Koray bey hastanızın kanseri tüm vücuda yayılmış vede ufacık bi streste patlak vermiş. Elimizden gelen herşeyi yaptık. Üzgünüz.
Gerisini hatırlamıyorum zaten. Gözlerimi bi odada açtım beyaz bi odada hastane odası olsa gerek. Adını doktordan öğrendiğim Koray da yan koltukta uyuyodu. Ukala züppe falan ama iyi harbi çocuk çıktı. Sahi doktorlar nerden tanıyordu bu çocuğu?
Son söylediğimi sesli söylemişim galiba lanet. Koray bana dönüp :
- Çünkü başarılı bi iş adamının yakışıklı oğluyum tabii bilecekler dedi.
Hahh ukala. Mırıldanmaya başladım.
-Arif baba da gitti napıcam ben şimdi.
- Şimdi uyu sen ben herşeyi halledicem tansiyonun normale çıksın evine götürcem seni .
Kafa sallayıp gözlerimi yumdum.
