Sahnenin bulunduğu odadan çıktıktan sonra, koşmaya başladım. Nefesim kesilene kadar, aklımdaki herşeyi unutana kadar koştum.
Az önce hissettiğim duygular bana çok yabancıydı. Şuan ise duygularım çok karmaşık bir haldeydi. Ama en baskını korkuydu. Az önce olanlardan gerçekten korkmuştum.
Çünkü bu zamana kadaro duygularımın olduğu kapıya herzaman kilit vurmuştum.
Nasıl oldu da o kızı gördüğüm anda o zincir açılmaya başlamıştıbir anda? Aklım almıyordu. Şimdi bunları düşnmek istemiyordum. Sadece yürüyüp, derin nefesler almak istiyordum.
Biraz daha yürüyüp stüdyoya vardığımda kendimi aceleyle içeri attım. Üstümdeki ceketi hızlıca çıkarıp bir kenara fırlattıktan sonra gitarı aldım. Ve bana huzur veren o notalarda gezinmeye başladım. O eşsiz sesler içimde haddinden de daha fazla heyecan oluşturuyordu. Bu dünyadaki en güzel hislerden olabilrdi.
Besteyi çalmayı bitirdiğimde kısa bir duş alıp, hızlıca üstümü giyindim. Hemen evden ayrılıp, rotamı Girdap'a ayarladım.
Arabayı hırsla kullanırken, aklımda hala o vardı. Kokusu, gözleri, parmakları, fiziğii saçları kısacası ona ait herşey. Daha onu ilk görüşümde böyleysem, tek bir gülüşünde diğer taraf yolcusu kalmasın.
İçimden geçirdiğim şeye gülerek, Girdap'ın ollduğu sokağa girip arabayı hızlıca park ettim. Mekana girdiğimde Deniz'in yanına doğru hızla ilerlemeye başladım.
Arkasından ilerleyip saçını çekince, ufak çaplı bir çığlık attı. Ben onun yanındaki koltukta yerimi alınca sanki bana özel gününde çikolatası ve dizileri elinden alınmış gibi yani öldürücekmiş gibi bakmaya başladı. ''Sadece saçını çektim be! Ne bu şiddet bu celal küçük kız?'' diye sorunca, konuşma maratonuna başladı. ''ilk önce diyeceğim şey 'abicim' bana artık küçük kız demeyi bırak! Diğer söyleyeceğim ise 10 dakika sonra sahneye çıkacağımızı bildiğin halde, sen nasıl sahneye çıkmamıza 10 dakika varken gelirsin ya?!''
Yine ve her zaman ki Deniz işte. ''İlk söyleyceğim, sen her zaman küçük kız olarak kalacaksın. Diğer söyleyeceğim ise, sen her zaman küçük kız olarak kalacaksın.''. Gülüp onun cevabını beklemeden arkamı dönüp Orhun'un odasına doğru gitmeye başladım. Kapıyı çalma gereği duymadan içeri daldım, ve hayatımın hatasını yaptım...
